GWAPITO'S BY NIGHT 5

“Mom, punta lang po ako sa RezDente. Jamming po with Franco and the guys.” Paalam ko kay mommy.

Ni hindi man lang siya natinag sa panonood nang teleseryeng kinababaliwan niya. Lagi naman siyang ganun. Palabas na ako nang bahay when she finally opened her mouth and talked.

“It’s already 10 in the evening. Why do you have to ‘bond’ with your friends late?” Parang bagets na nagmuwestra nang quote sign sa word na bond.

“Mom, look at me. I’m already a gentleman, a guy and I am no longer a kid. Can’t you see these muscles on my arm? They’re already big o.” Sabay pakita nito sa kanya.

Nagulat ako sa reaction ni mommy. Bigla siyang umiyak na parang bata at nagdrama.

“Oo nga tama ka. I guess I have to live with reality. My son, my only baby, is no longer a kid. Malaki na siya and hindi na niya kailangan ang isang mommy na kagaya ko. This is life, this is reality. Hirap harapin ang katotohanan.”

Biglang nag-roll ang eyes ko dahil sa ginawa niya. Mukhang mahabang paliwanagan na naman ito. It’s already 10:20pm when I checked my watch and for sure kung makakapunta man ako nang bar eh late na. Nilapitan ko si mom and lend her my kerchief.

“Mom, that’s not what I mean. Hindi ko sinabing hindi na kita kailangan. It’s just that kailangan ko ding makalaya and have fun with my guy friends.”

Nakita ko sa labas si Franco dahil sinabi kong sunduin ako. Pero dahil sa eksena ni mom sinabi kong mauna na siya dun at susunod ako. Naintindihan na niya agad ang ibig kong sabihin.

“Makalaya? Bakit nakakulong ka ba sa bahay na ito? Aren’t you happy with me?”

Shit! Wrong term ata ako. Lalo lang tuloy siyang umiyak at ngayon hagulgol na. Kahit ganito kadrama ang mom ko sobrang mahal ko ito dahil simula nung iwan kami ni daddy ako na ang palagi nitong kasa-kasama.

“Sorry mom, hindi ko sinasadya. Listen.” Hinawakan ko ang mukha niya at iniharap sa akin.

“When dad died in that stupid crash, I made a vow before him na hinding hindi kita iiwan at hinding hindi kita papabayaan. Lalaki akong isang asset sa society at hindi magiging pabigat sa’yo. I will continue dad’s business, I’ll continue his legacy. I’ll give you bulilits to look for when I’m out for business.”

Moment of silence.

“Mom, I am Aerel, your son. I am nothing without you. You are the air that I breathe, the wind beneath my wings, my shoulder to cry on, and my knight in shining armor. You’re the reason why I am here, the reason kung bakit patuloy akong nabubuhay. Pero mom gusto kong maintindihan mo na minsan kailangan kong makipag-socialize at mag-enjoy with my friends bago ko tuluyang i-submerge ang sarili ko sa isang seryosong mundo. Let me have fun in the mean time. Sayang naman pagiging binata ko at pagiging cute kung dito lang ako sa bahay. Baka wala akong mapangasawa niyan.”

Geeez, tama ba sinabi ko? Mapapangasawa? Kinilabutan akong bigla.

Umayos nang upo si mommy at nagpahid nang mga luha niya.

“You’re right my baby. Binata ka na. Kailangan mong i-enjoy kabataan mo dahil once lang yan sa buhay natin.”

Suminga siya sa tissue at bumanat.

“Hay naku, ayan napapala ko sa mga napapanood kong teleserye. Ang drama ko na tuloy. Wait, antayin mo ako.”

Tumayo siya at pumasok nang kuwarto. Maya-maya bumalik siya. Natawa ako sa dala-dala niya.

“Mom naman eh. Hindi na ako bata, I don’t need that.” Natatawa kong sabi pero at the same time nahihiya.

“Hindi pwede! Kailangan mo tong dalhin kahit saan ka pupunta. This is your comfort zone kapag hindi mo ako kasama.” Nag-iinsist pa siya.

Haist, wala akong nagawa kundi kunin ang panyo ni Voltes V. Shit kakahiya talaga to. Bahala na.

“O siya, lumakad ka na at baka lalo kang gabihin.”

“Bukas na ako uuwi mom huh. Bar iyon kaya expect that the party will start at 12 midnight.” Sabay ngisi.

Isang ngiti ang sagot niya tanda nang pag sang-ayon nito.

“Don’t forget to bring your keys and lock the gate after.”

Itinaas ko na lang ang kamay ko habang papalabas nang pinto.

Sa wakas nakaalis din. Laging ganun ang scene pag lalabas ako with my friends kahit nung high school pa.

Siya nga pala, I am Aeral Santillero, 23, 5’9”, medium built hindi ako buff like my other friends. Maputi and makinis dahil na rin sa lahi ni mommy na Chinese at ni daddy na Spanish. I got my mom’s eyes but I got the looks of a Santillero. Head-turner sabi nila pero mas gusto kong tawaging cute kesa gwapo slash pogi.

Sa grupo namin, tinuturing nila akong bunso dahil una nag-aaral pa din ako nang culinary at pangalawa dahil sa katotohanang mama’s boy ako. Well, I’m the only heir ng Santillero’s sa nasira kong daddy kaya ganun ako. Well, so much for that.

Dati kapag pupunta ako sa tambayan, I’m always on my wheels with Franco pero iba ngayon. Trip kong maglakad sa ilalim nang buwan.

Napaka-romantic kung tutuusin ang gabing ito. Napakaliwanag nang buwan. Napakatahimik. Medyo may kalayuan ang RezDente sa bahay namin kaya may sapat na oras ako para i-enjoy ang gabi.

Wala din namang napapabalitang crimes sa lugar namin kaya kampante ako. If ever man na may mang-harass sa akin dito, I can take them over with my ultramagnetic top and laser sword. Ha ha ha ha. Seriously, kakayanin ko sila. Nag-undergo ako nang training about self defense.

Malayo pa lang ako pero rinig ko na ang boses ni EA at ang kanyang band. Parang gusto kong magmadali na para maka-join na sila pero pinigil ko ang sarili ko. Baka bigla akong pagpawisan at hindi ko maiwasang hindi mailabas ang panyo ni Voltes V. maging sentro pa ako nang asaran. Mahirap na.

Sa labas nang bar kitang kita ko ang mga kabataang sabik at mahilig sa night life. Nagsasayawan kahit nasa labas. Iba din kasi ang hatak ni EA.

Pagdating ko, hindi ko din maiwasang mag-create nang crowd. Andaming biglang lumapit sa akin at gustong maka-iskor. Pero oooopppsss, off limits. Mamaya na ako makikipagharutan.

“Hello guys!” Sabay flash nang ngiti.

Hindi ko alam kung anong meron sa ngiti ko at may sumigaw na mga girls sa tabi ko. Kumindat pa ako dun sa isa at nakita kong parang hihimatayin ito.

Natatawa ako sa reaction nila pero wala akong magagawa. Dito kasi sa RezDente kami ang inaabangan. Apple of the eye. Center of attraction.

Asa labas pa lang ako pero kita ko na halos maluha na si EA sa pagkanta.

Bakit kaya siya naiiyak? Nag-isip pa ako saglit kung anong possible cause nang reaction ni EA. SHIT!

Naalala ko na. Sixth year anniversary ngayon nang pagkakakilala naming anim mula sa tragedy sa bus at dahil dun muling nabuhay ang sakit sa dibdib ni EA. I feel sorry for him, dahil sa trahedya nawalan siya nang taong minamahal.

Tinapos ko ang kanta pero hindi pa din ako lumapit sa kanila. Nakita kong nag-uusap ang mga ungas at umakyat na sa taas. Ibig sabihin, umpisa na ang session namin.

Dahan-dahan akong dumaan sa gilid at iniwasang makanakaw nang pansin. Umakyat ako sa hagdan at parang tanga na nakikinig sa usapan nila.

Natawa ako sa pagiging insensitive ni Goji. Bumanat daw ba nang happy anniversary ayan tuloy nakaani nang batok mula sa apat.

"Aray naman! Ano na naman ang ginawa ko?" Nagmamaktol kuno na sabi nito habang tinutuktok pataas ang baba para daw bumalik ang talino.

"Hindi na nga namin ipinaalala eh, talagang binati mo pa yung tao." sabi ni Dyne.

"Oo nga pare. Bagama't nagpapasalamat ako na nakaligtas tayo nun, alam mo naman ang nangyari kay EA noon di ba?" si Franco na alanganing bumaling sa akin at tinapik ako sa balikat.

"Ay oo nga pala. Pasensiya ka na EA. Nakalimutan ko." hinging-paumanhin ni Goji.

"Okay lang iyon 'tol. Nangyari na iyon. Naka-move on na ako." sagot ko sabay pilit na ngumiti.

Di na ako nakatiis at lumabas na ako sa lungga ko.

"Asus! Kaya pala maluha-luha ka kaninang last song mo!" Banat ko sa kanya.

"Hanep ang timing mo pare. Nakatakas ka ba kay Tita?" si Franco ang sumalubong sakin. Paglapit nito ay inulan ito ng kutos. Tatawa-tawa naman si Goji na tuwang-tuwa sa pagkakaganti niya.

"Shit! Ang lakas ng kutos mo Goji ha. Eh kung bote kaya ipalo ko sa ulo mo?" Nagbibiro kong sabi at tinapik din ang baba para ibalik ang talino.

"Seriously mga pare, parang celebration din ito ng nangyari six years ago. Kung hindi naman dahil doon eh hindi tayo magkakakilala eh." sabi ni EA.

"Amen to that." sagot ni Franco.

At ayun nga pinagsaluhan naming anim ang gabi nang pagkakakilala namin.

Ang dami naming mga pinaggagagawa, nariyan iyong i-hot seat namin si Jethro at tanungin nang kung ano-ano, makipag-gaguhan sa isa’t isa at ang hindi mawawala sa session namin – ang makipagharutan sa mga customers nang bar.

Mag-uumaga na nang mapagpasiyahan naming magsiuwian. Magkalapit lang ang bahay namin ni Franco kaya sabay na kaming naglakad pabalik.

Hindi maiwasang hindi kami tuksuhin dahil sa ibang closeness namin. Hindi naman maiiwasan sa isang grupo na may namumukod tanging magiging kasa-kasama mo. Isang confidant na maituturing. Hindi naman sa hindi ko kayang sabihin sa kanila or hindi sila pinagkakatiwalaan. Iba kasi pag meron talagang isang tao na napagsasabihan eh.

Sa totoo lang, bukod sa pagiging magkapitbahay, wala akong ibang maisip na dahilan kung bakit close kami di Franco. Tahimik siya, seryoso, moody at sensitive. May pagka-misteryoso pa nga siya kung tutuusin eh kabaligtaran nang pagiging masayahin ko, kengkoy at insensitive. May mga pagkakataong nagkakatampuhan pero naaayos din naman naming dalawa yun.

“Franco, hatid na kita sa inyo.” Sabi ko.

“You’re making me laugh Aerel. Eh talaga namang mauuna yung bahay namin kesa sa inyo.” Pabiro pero seryoso nitong tugon.

Tumawa na lang ako sa sinabi niya. Alam ko naman na una ang bahay nila eh at ilang bahay lang din yung pagitan sa bahay namin.

“Siya nga pala sa makalawa may simpleng salu-salo sa bahay. Death anniversary ni daddy kaya plano namin ni mom na maghanda kahit papaano. Close relatives and friends lang ang expected guests dun. Wag kang mawawala dun huh sige ka magtatampo ako sa’yo.”

Huminto siya saglit. Tiningnan ko siya. Parang may kung ano siyang problema. Pero naisip ko din, lagi siyang ganito eh.

“Titingnan ko. Susubukan kong makapunta.” Maikli niyang tugon.

“Sabi ko na nga ba at yan sasabihin mo eh. So, dating gawi na lang?”

Hindi na siya sumagot.

Tuloy lang kami sa paglakad. Walang imikan. Walang gustong magbukas nang topic.

Iniisip ko kung anong gagawin niya sa araw na yun at susubukan daw niyang makapunta. Ilang invitations na din ang ginawa ko para mapapunta siya sa bahay. Laging ‘susubukan ko’, ‘titingnan ko’ o kaya naman ay ‘bahala na’. Yan ang lines niya. Ni isa ay hindi siya nakarating. Ewan ko ba kung anong dahilan.

Hindi ko naman siya pinipilit pag ganun kasi alam kong pag ginawa ko yun, iinit agad ulo nun at biglang magagalit. Ayaw niya sa ugali kong makulit kaya pag magkasama kami, sinusubukan kong magseryoso. Ang hirap kaya.

“Dito na ako.” Siya na ang nagbasag nang katahimikan.

“Ah, sige. Una na din ako at baka nag-aalala na si mommy. Sige Franco, see yah!” Sabay lakad na pauwi.

Ni hindi ko na siya nilingon.

Tahimik kong tinatahak ang daan pauwi. Malalim na nag-iisip.

Natauhan na lang ako na nasa labas ako nang gate namin. Tiningnan ko ito mula sa labas.

Okay naman ang bahay namin. Sabihin na nating maganda ito pero sapat na para sa aming pamilya.

Parang may kung anong espiritung pumasok sa akin at bigla nitong ibinalik ang kahapon – kasama si daddy at buhay na buhay, masayang-masaya.

Di ko naiwasang magpakita nang kahinaan at napaluha. Miss ko na ang daddy ko.

Kung nasaan ka man dad, please guide me and mom. Na-mimiss ka na namin nang sobra lalo na ako.

At biglang may malamig na hangin na yumakap sa akin. Alam kong siya yun kaya naman nangiti ako at hindi kami iniiwan ni dad. Pinunasan ko ang luha ko gamit si Voltes V at pumasok na.

Binuksan ko na ang gate at pumasok sa loob.

Time check! 5:50 am.

Tulog pa si mommy. Bilang owner nang isang restaurant, kahit anong araw ay kailangang dumalaw ni mom dun para i-check kung may problema. So para mabawasan ang workload niya, naisipan kong magprepare nang breakfast.

Dumiretso ako sa kusina to check some stuffs.

Perfect! Sabi ko sa sarili.

Inilabas ko na ang mga ingredients at sinimulan na ang pagluluto. Ibang Aerel ang makikita pag asa kusina ako. Seryoso ako pagdating doon. Masyado akong OC sa lasa at texture nang mga pagkain kaya super meticulous ako sa preparations. Ayoko nang anumang istorbo. Kung may gusto kang sabihin kahit importante pa yan, sabihin mo na lang pagkatapos nang ginagawa ko kung ayaw mong mabulyawan.

Yan si Aerel sa loob nang kusina.

Time check! 6:40 am.

Dala-dala ang tray, kinatok ko ang room niya. Hindi siya sumagot kaya naman pumasok na ako.

Ayun at himbing na himbing pa ang mommy ko. Ang ganda niya talaga. Buti na lang at siya ang naging mom ko. So lucky.

Ibinaba ko ang tray sa may side table at umupo sa tabi niya. Hinawakan ko ang kamay at bahagyang tinapik.

Nagmulat naman siya at napangiti. Pag nakikita kong ngumingiti siya, sobrang saya ko lalo na pag kagaya nito.

“Good morning your highness!” Sabi ko sa kanya. Lalo siyang nangiti.

“Good morning too baby!” Sabay hug sa akin.

“Breakfast in bed.” Dun niya lang napansin yung hinanda ko para sa kanya.

Napaluha siya nang makita kung anong inihanda ko sa kanya.

Ang paborito nila ni daddy na home made clubhouse, tuna omelet at Crème flavored coffee. Pinunasan ko ang luha niya at talagang inasikaso ko siya.

“Thank you baby for everything.” Sabi niya. Isang halik sa pisngi ang tugon ko.

“Get up now mom, Santi’s needs you.”

Santi’s ang name nang resto namin sunod sa apelyido ni daddy.

Dumiretso na ako sa kuwarto at ibinagsak ang katawan sa bed at tuluyan nang nakatulog.

Lumipas ang mga araw at kasabay nun ang paglagas nang mga araw sa kalendaryo. Papalapit na nang papalapit ang celebration.

Busy ako sa dishes na kailangan kong ihanda. Ginusto kong maging busy at hindi na pagalawin pa si mom dahil ayoko siyang mapagod.

I called some of the chefs sa Santi’s to help me decide which stuffs ang dapat iluto.

Hindi naman ako nagkamali sa pagkuha sa kanila dahil talaga namang mga de-kalidad na cook ang nakuha ko. Some of them eh naggraduate pa sa isang international culinary school sa France.

We decided to have two different sets for the event: Sun – Dried Tomato and Mozzarella Kebabs, Broccoli Florets with Meyer Lemon Oil, Parmesan – Crusted Pork Chops, Chocolate Chip Cookies with Hazelnuts and Berry – Guava Lemonade for the kids and kids at heart while Limoncello Spritzers, Turkey with Herbes de Provence and Citrus, Ciabatta Stuffing with Chestnuts and Pancetta, Butternut Squash Lasagna, Holiday Salad, Nectarine and Blueberry Crisp with Amaretti Cooking Topping and Sweet Tea Mojito for the oldies.

Mukhang marami ang dishes. Pero ire-review pa namin lahat nang mga yun lalo pa at ayaw naming mapahiya sa mga bisita ni mommy na mostly ay members nang alta sosyedad.

My cousins, titos and titas are low-profiled kaya anything na nakahain sa table eh inuupakan, of course with manners. Ha ha ha ha.

---
Nga pala, I am a culinary student sa may Makati kaya almost everyday akong bumibyahe para um-attend nang classes. Minsan wala akong maintindihan sa mga sinasabi nilang technique sa ganito, principles nang ganyan, rule of thumb sa ganun. Pwe! Basta magluluto ako the way mom taught me.
---

At heto na, the day has arrived. Maaga pa lang gising na ako and called my team na maghanda na. Hinati namin for the meantime ang grupo. Ang mga chefs ay natoka sa pagbili nang mga kakailanganin para sa mga food at ang iba namang kasamahan sa resto ay napunta sa table setting.

Ang bibilis nila kumilos. Well, sabagay dahil sanay na sila. Sa may back garden namin piniling gawin ang celebration. All the tables are set pati na din ang iba pang decorations kaya naman dumiretso na ako sa kusina para tumulong.

Hindi pa ako ganun kagaling magluto nang mga dishes kaya naman inalalayan nila ako. Willing akong matuto dahil sa mahal ko yung ginagawa ko. Pinapayagan ko silang pagalitan ako pag nagkakamali ako pero hindi nila iyon ginawa. Siguro dahil sa boss nila ako.

Nagpe-plating na ako nang mga naluto nang food nang pumasok si mama sa loob.

“Baby, the guests are waiting for you outside. Gusto ka nilang makita.” Sabi niya.

“Sige mom. I’m coming.” Tinanggal ko ang toque and apron at lumabas na.

Ganito ba kadami ang mga bisita? Parang may engagement party na ewan sa dami nila. Reaction ko pagbungad ko.

I am seeing group of padrinos on the side, kids roaming around, ladies talking near the tree, grandies laughing. Then I saw tito with his son, they’re laughing, they’re having fun.

Sigh. I miss you dad!

“Welcome everyone!” Yan ang bungad ni mommy sa mga guests namin. Beso-beso with her friends. Ngayon kasi ang oras nang mga bisita niya plus our relatives.

Missing my friends? Nope! Iba ang celebration naming anim.

Walang sawang kwentuhan at kamustahan ang nangyari sa maghapon na iyon. Nakipaglaro naman ako sa mga pinsan ko. Palibhasa isip bata kaya kung anong laro nila ay nakikisali ako. Enjoy akong kasama ang mga pinsan kong makukulit. Siyempre hindi mawawala ang kainan.

I’m hearing different reactions sa mga foods sa table. Masyado daw enggrande ang handaan na tipong may isang malaking homecoming or celebration na nangyayari.

I chuckled. Oo nga naman ang daming pagkain. Well it’s been 10 years already.

Unti-unti nang lumulubog ang araw. Napapagod na din ang mga kasama namin sa kakaserve. Hanggang sa isa-isa na silang nagsi-alisan.

“Musta mom?” Sabi ko after lumabas ng huling guest sa bahay.

“Happy and contented. Dinalaw ako ni Enrico kagabi and he was happy na hindi natin siya kinakalimutan.” Niyakap ko si mama.

Sobrang saya ko din dahil masaya siya. Wala akong ibang hinangad kundi ang makitang lagging nakangiti ang mommy ko. She’s my most precious treasure on earth.

Papasok na ako sa loob nun nang bigla kong natabig ang isang goblet. Bumagsak ito sa sahig at nabasag. Kinabahan akong bigla. Hindi ko alam kung anong meron at kabado ako.

Napamulagat ako nang makita ko ang isang familiar na tao na sumalubong sa akin. Biglang nag-flashback ang memory ko at ibinalik nun ang sakit na pilit kong iwinawaksi sa katauhan ko. Napatakbo akong bigla palabas nang bahay.

Takbong walang humpay. Tuliro. Hindi alam kung saan pupunta. Namalayan ko na lang na nasa harap ako nang RezDente. Sarado pa ito nang mga oras na iyon.

Naupo ako sa may harapan nun at walang sabi-sabing umiyak. Humagulgol. Naglabas nang sama nang loob. Naghinagpis.

Matapos kong mailabas ang dapat ilabas, nahimasmasan ako. Nakita ako nung may-ari nung bar, tulala. Tinapik niya ako sa balikat na nagpabalik sa katinuan ko. Tumayo ako at agad humingi nang dispensa.

Time check! 7:00pm

Naisipan ko nang bumalik nang bahay dahil baka nag-aalala na si mommy.

“Where have you been?” Tanong agad nito sa akin.

“Mom, nagpahangin lang po ako saglit sa labas. Medyo na-exhaust lang kasi ako dito sa loob and I felt the need for fresh air.” Palusot ko.

“Ah ganun ba? Nga pala, we have a visitor. Pwede mo ba siyang asikasuhin muna at mag-shower lang ako.”

Pilit na tango lang ang naisagot ko. Hindi ko kayang humindi kay mommy. Mabigat ang mga paa kong tinungo ang kinalalagyan niya.

Mag-isa siyang nakaupo. Umiinom nang mojito. Gusto ko na siyang sugurin at sapakin pero pinili kong maging tao.

Tumingin siya sa akin at ngumiti. Same old fake smiles. It made me shiver. Parang nagbabadya nang isang kapangahasan.

“Hi!” Sabi niya.

Hindi ko siya sinagot. I just gave him my poker face.

“It’s been 7 years. I couldn’t imagine how time went so fast. Binata ka na and you looked like an Adonis.”

Poker face.

“Siguro, dami mo nang pinaiyak na mga babae.” And gave me that devilish grin.

For God’s sake, ayokong makapatay nang tao.

Tumayo siya at naglakad papunta sa direksyon ko. I stood still. Lumapit siya sa akin. Inilapit ang mukha niya sa akin. Akala ko hahalikan ako pero nagkamali ako.

“And siguro mas lalo kang sumarap ngayon.” Hindi ko na napigilan ang sarili ko sa sinabi niyang yun.

I pushed him hard at sinugod. Kwinelyuhan. Nakangisi lang siya.

“Don’t dare touch nor get near me you son of a bitch or you’ll regret it! Hindi mo ako kilala. Kayang kaya kitang patayin ora mismo.”

Tumawa siya. “Where did you get that courage of yours? You’ve really grown a lot.”

“Yeah, tama ka. I’ve grown a lot and hindi mo alam that I am seriously waiting for this day!” Nanggagalaiti na ako sa galit.

“Wow, you’re waiting for me? I knew you wanted it like I did. I’m willing to do it again later. Are you?”

Isang suntok sa mukha ang isinagot ko sa kanya.

“Fuck you! Hayop ka!” Susugurin ko pa sana siya kaso may pumigil sa akin.

“Aerel tama na yan! This is not the right time para mag-away kayo nang bisita mo.” Si EA.

“Oo nga naman pare! Dapat nagse-celebrate kayo hindi nag-aaway.” Si Jethro habang tinutulungan siyang tumayo.

Dumating na pala silang dalawa. Kumalas ako sa hawak ni EA sa akin at tumuloy sa may garden.

Dinampot ko yung tequila na nakita ko sa lamesa at agad na tinungga. Gumuhit sa lalamunan ko ang init galing dito. Masakit iyon pero walang kasing sakit yung ginawa niya.

Umupo ako sa may kubo na tambayan namin at mag-isang uminom. Tutungga na sana ako ulit nang agawin sakin iyon ni Dyne.

“Ano bang problema mo Aerel at pati yung bisita mo eh inupakan mo at wala ka atang pakialam kahit mapatay mo yung tao.” Sabi nito pagkaagaw sa bote.

Sigh.

“Oo nga naman. Kung hindi pa kami dumating dito agad, malamang patay na yun talaga. Sobra ang galit na nakita ko sa iyo kanina. Ibang-iba ka sa Aerel na kilala namin.” Sabi ni EA na may tono nang pag-aalala.

“Wala yun guys. Naglalaro lang kami nang suntuk-suntukan. Cherishing the old times!” Sabi ko nang may pagka-sarcastic.

Namumula pa din ako sa galit at gawa na din ng nainom ko. Naramdaman nilang ayaw kong magsalita kaya naman agad silang kumuha nang maiinom sa loob at pulutan na din.

Maya-maya pa ay bumalik na sina Dyne at Goji bitbit ang mga inumin at pagkain.

“Nagtext ba sa inyo si Franco kung anong oras siya dadating?” Tanong ko sa kanila.

“Parang hindi ka na nasanay dun sa tao. Ilang invitations mo na din ba ang dinedma niya? Kung bibilangin hindi na ata kakasya sa mga kamay ko.” Sabi ni Jethro.

“Jethro’s right. Huwag na nating antayin pa si Franco dahil di natin alam kung sisipot pa ba siya dito o hindi na.” Si Dyne ulit.

“Teka sino ba yung muntik mong mapatay huh Aerel?” At nagsalita na din si Goji.

Gusto talaga nilang malaman ang totoo pero hindi pa ako handa. Pinili kong magbigay na lang nang konting information sa kanya to feed their curiousity.

“Siya si Kuya Dom. Dati naming kasamahan sa bahay.” Bungad ko.

“O bakit ganun ka na lang kung makaasta kanina eh dati niyo pa lang kasamahan yung tao?” Tanong ni Jethro.

“Gaya nang sabi ko kanina, suntuk-suntukan lang iyon. Just a sign of warm welcome. Ano ba kayo guys! Tigil na natin yung topic about sa kanya and let’s get this party started. Come on!” Sabi ko sabay pilit na baguhin ang mood.

Wala din silang nagawa kungdi sumang-ayon sa akin. Wala din kasing mangyayari kung pipilitin nila akong umamin. I played disco musics on the stereo and we all danced.

Kahit papaano, unti-unting nawala ang sakit na nararamdaman ko. This is the company I really wanted. Masaya, walang problema.

Nag-party kami hanggang umaga. Pero kahit na masaya ako, hindi ko pa din maiwasang hindi magtaka kung bakit ilang beses nang dinedma ni Franco mga invitations ko. Hindi ba niya ako itinuturing na kaibigan?

Maya-maya pa isa-isa na ding nakatulog ang mga mokong. Kanya-kanya sila nang puwesto sa kubo. Nakakatawa silang tingnan.

Time check! 5:05am

Parang wala sa akin ang alak at hindi man lang ako nalasing. Tama sila, ibang Aerel ang kasama nila kanina. Bigla akong nahiya sa nagawa ko sa kanila.

Dumiretso ako sa may ref at kumuha nang tubig nang may biglang yumakap sakin.

“You’re making me horny honey. Can we do it again one more time?”

Susuntukin ko sana kaso madali siyang nakailag dahil nasa likod ko siya. Pinilit kong kumawala sa kanya pero malakas siya. Hindi ko siya kaya.

“Kala ko ba malakas ka na? Kala mo ba kaya mo na ako? Nagkakamali ka. You’re just the same old toy I used to play with.” And he started caressing me.

Nandidiri ako.

“Stop it! Papatayin kita pag nakawala ako dito!”

“No chance!” At patuloy pa din niya akong hinahalikan.

Unti-unti na din niyang tinatanggal ang pagkakabutones nang pants ko. Nagawa niyang tanggalin iyon at ibaba ang zipper. Para akong kandilang nauupos at walang magawa. Umaagos na parang gripo ang mga luha ko.

“Kuya, ano yang ginagawa mo?” Nahihintakutan kong sabi.

“Wag ka nang pumalag Aerel. Masasarapan ka din.” At tuluyan niya akong hinubaran.

Wala nun ang mom at dad kaya malakas ang loob niyang gawin yun sakin.

“Kuya wag po please. Maawa ka sakin. Ayoko po!” Umiiyak kong sabi pero wala siyang narinig at nagpatuloy sa ginagawa niya sakin.

Pilit niyang ipinapasubo sakin ang organ niya. Nasusuka ako. Nababastusan ako pero wala akong magawa. Takot ang bumalot sa pagkatao ko. Hanggang sa tuluyan na niyang naangkin ang pagkatao ko.

Tuloy-tuloy lang ang pagluha ko nang bigla na lang akong na-out of balance at bumagsak sa floor. May narinig akong kaunting ingay na parang may nag-aaway. Awa at pandidiri ang nararamdaman ko sa sarili ko ngayon.

BLAG! Tunog nang pintuan na ubod lakas na isinara.

Maya-maya pa nakaramdam ako nang kamay na humawak sa akin. Para naman akong isang paranoid na biglang bumangon at isiniksik ang sarili sa may sulok. Umiiyak. Wasak na wasak ang pagkatao.

“Aerel, si Franco to. You’re safe now.” Sabay akap niya sakin.

Hindi ko napigilan ang sarili kong umiyak at yumakap sa kanya. Sa tikas nang katawan kong iyon, hindi man lang ako nakalaban. Nakakahiya pero nangyari na.

“Shhhh, tahan na Aerel. Andito na ako.” Habang hinahaplos niya ang likod ko.

Nakaramdam ako nang sense of security habang akap-akap ako ni Franco. For the first time, dun ko lang naramdaman na kaibigan ang turing niya sa akin. For the first time din, nagawa niyang pumunta sa bahay kahit na late na.

“S-salamat f-for c-coming. S-salamat f-for s-saving me.”

At naikuwento ko kay Franco ang lahat-lahat.

I was seven nang unang mangyari ang lahat. Natutulog ako nun nang bigla akong atakihin nang nightmare. Hinahabol daw ako ni boogeyman. Papatayin niya ako.

Sumigaw ako at nagising. Napatakbo si Kuya Dom mula sa kuwarto niya papunta sakin. Sabi niya na tatabihan na lang niya ako para hindi na daw ako matakot. Pumayag ako at natulog ulit.

Akala ko may nightmare na naman at iba ang pakiramdam ko. Nagmulat ako nang masilip na si Kuya Dom nakahubad at nakapatong sa akin. Nagulat ako at nagtaka kaya tinanong ko siya pero ungol ang sagot niya.

Hindi ko siya maintindihan pero may nagsasabi sa aking mali iyong ginagawa niya at nakakadiri. Bigla niya akong hinalikan at pilit na ipinapasok yung dila niya sa bunganga ko. Sobrang nangilabot ako. Bumulong siya na isubo ko daw siya sabay tutok nang ari niya sa bunganga ko.

Ayaw kong gawin dahil madumi iyon dahil nilalabasan nang ihi pero mapilit siya at sinabing hindi na niya ako tatabihan pag nagising ako sa nightmare. Dahil na din sa takot baka totohanin niya, binuka ko bibig ko at hinayaan siya. Maluha-luha ako sa ginagawa niyang kahalayan sakin.

Akala ko hanggang dun lang pero gusto niya din akong tirahin. Natakot ako sa balak niya kaya tumakbo ako sa may pintuan pero nahablot niya kamay ko at hinila pabalik sa kama. Nakita ko ang isang Kuya Dom na ibang iba. Para siyang manyakis, mas magandang sabihing rapist. Hinawakan niya ang mga kamay ko, binusalan ang bunganga ko para hindi makasigaw at pinunit ang pajama at brief ko.

Dumura siya at inilagay sa puwit ko at agad na pinasok. Hindi ako makasigaw. Sobrang sakit. Parang pinunit ang buong pagkatao ko. Ni hindi niya iyon pinansin. Para siyang baliw na puro ungol hanggang sa pabilis na siya nang pabilis at biglang tumigil.

Tumayo siya binitiwan mga kamay ko. Nagsuot ng brief at tuluyan nang lumabas nang kuwarto ko. Wala akong nagawa kundi ang umiyak nang umiyak lalo pa nang makita ko ang mga dugo sa kumot ko.

Simula nun lagi na niyang ginagawa sakin yun basta may pagkakataon siya.

Hindi maiwasang hindi manlumo ni Franco sa nalaman niya tungkol sa akin kaya naman mas lalo niyang pinaramdam na safe ako sa kanya. Hindi ko namalayan na naktulog na pala ako.

Nagising ako sa mahinang tawanan. Pagmulat ko, nakita ko sina EA, Jethro, Dyne at Goji na nagtatawanan habang nakatingin saming dalawa ni Franco. Napansin kong nakahiga ako sa lap niya.

“Ang sweet niyo namang dalawa. Nainggit naman akong bigla.” Banat ni Goji.

Sa halip na mabadtrip, natawa ako sa inasta nila.

“Gago!”

Inaya ko na silang kumain nang agahan bago sila umuwi. Ginising ko na din si Franco para sumabay na samin.

Konting kwentuhan pa habang kumakain. Nang makatapos ay isa-isa na silang nagpaalam. Lumapit sa akin si Franco.

“Aerel, simula ngayon babawi ako sa’yo.” Tango lang sagot ko. Masaya ako dahil di ko akalain na magiging knight in shining armor ko siya.

Hinatid ko sila sa labas. Konting kulitan pa at tuluyan na silang lumarga. Ako naman pumasok na sa loob at tuluyan nang isinara ang pinto.

Soulmate... Checkmate! Part 6

Ilang days na ding hindi nagpaparamdam si Joerick. Oo, nami-miss ko na siya. Nami-miss ko yung pagiging sweet niya, lahat na-miss kong bigla. Pero para saan pa ba yung nararamdaman ko sa kanya? Dahil kaya sa talagang mahal ko pa rin siya sa kabila nang lahat ng mga nangyari sa pagitan namin o dahil sa masaya lang ako na muli siyang bumalik?

Matapos ang drama session namin ni Raki, heto at balik na sa normal ang lahat. ‘Exclusively Dating’ ang status namin ngayon dahil sa gusto naming kilalanin pang mabuti ang isa’t isa. Sinusundo pa din niya ako sa school, hinahatid sa dorm, magkasama sa mga lakad at kung anu-ano pa. Habang tumatagal lalo kong nararamdaman yung feeling na handa ko nang i-commit ang sarili ko sa isang relationship. Na handa ako sa anumang pwedeng bumangga sa relasyon naming.

Papunta na ako sa locker nun nang may makita akong mga lavender sa floor. Inisip ko na may nakaiwan lang dun. Habang papalapit nang papalapit sa locker, dumadami yung mga bulaklak. Nagtataka na ako. Dahan-dahan akong lumapit sa pinto, sumilip na parang isang agent. Wala naming ni anumang kaluskos at wala ding katao-tao. Pumasok ako pero ang mga mata ko ay kung saan-saan dumadako.

I’ve seen this in movies before. I am sensing danger. Ano bang meron dito? Chills came down on my skin. Tama, nag-goosebumps ako. Napaka-creepy despite the flowers. Napalingon ako sa locker ko nang may nakadikit na note.

539, 326437 47 8379 6327! 8253 6663 2273 63 96877353!

Kinuha ko ito at agad dinecipher. Lalong nadagdagan ang takot na nararamdaman ko nang malaman ang message. Naalala kong bigla yung last note na nareceive ko, pinag-iingat ako nang kung sino mang sender nitong mga to. At kagaya nun, warning message din ang laman nito ngayon. Napabalikwas ako sa takot. Dali-dali akong tumalikod nang mabunggo ako.

“Ouch!” Tiningnan ko ang nakabangga ko.

“Lex, ikaw pala yan? Teka bakit ganyan itsura mo? You seemed afraid?” Bigla ko siyang niyakap. “What happened? Bakit ka nanginginig? May sakit ka ba?” Sabay salat sa noo ko kung mainit.

“No, I’m okay. Thanks for the concern, Joerick.”

“You’re always welcome Lex.” Sabay flash nang same old smile. The smile that made me fall for him.

“Busy ka ba?” Tanong ko.

“Ako? Nope. Why?”

“Hindi kasi kita mahagilap these past few days and your phone’s not on the line din. Anong nangyari sayo?”

“Ah yun ba, may mga important matters lang akong inasikaso. Remember yung prinomise ko sayo before?”

---

Nasa may park kami nun at nakasakay sa swing. Medyo madilim ang kalangitan dahil sa may bagyong paparating pero heto kami nag-eenjoy. Hinihintay ang pagbagsak nang ulan.

“Lex, see the clouds?” Sabay turo sa itaas. Tiningnan ko iyon.

“In any moment, babagsak na ang ulan. At pag bumagsak yun, mababasa tayo. Pero I don’t care as long as you’re here with me.”

“Alam mo Joerick, ako din. I don’t mind getting wet under the rain kasi masaya ako eh. Here you are, here I am we can make the most out of it.” Napangiti ako.

Tumayo siya. Humarap sa akin at lumuhod.

“Lex, before the first drop of the rain fall, gusto kong malaman mo how much I love you and how much I wanted to be with you always. You’re my first and my last. There will be no other man na papalit sayo. You’ll always be here in my heart.”

May kung anong dinudukot siya sa bulsa niya. Nagulat ako na isang balisong yung kinuha niya. Anong iniisip niya. Itinaas niya ang suot niyang shirt at biglang hiniwa ang dibdib niya.

“Joerick, anong ginawa mo?” Natataranta kong sabi habang di malaman kung paano ko mapipigil ang pagdudugo nto.

“Shhh, Lex, stay calm. Listen. I am not thinking na magpakamatay. This is my pact for you. When this wound heals, mag-iiwan ito nang peklat at yung scar na iyon ang magpapaalala sa akin na minsan naging akin ka. As long as meron tong scar na to sa dibdib ko asahan mong ikaw pa rin nag-mamay-ari nito. And I know for sure na magkakahiwalay tayo for some reasons na hindi natin inaasahan pero pag nagkita tayong muli, muli kitang ibabalik sa akin at hindi na kita papakawalan.”

Kasabay nun ang pagbagsak ng patak nang ulan sa mismong sugat niya sa dibdib. Hinugasan nito ang sugat. Niyakap ko siya nang mahigpit at nangako ding maghihintay ako.

---

Biglang balik nang isip ko nang makita kong inoopen niya yung polo niya. Ipinakita nun sa akin ang scar na gawa nung mga panahong kami pa at ibinalik nito ang mga alaala nang kahapon.

“Di ba sabi ko sayo, hangga’t andidito itong peklat na to you’re still in here.”

Napaluha ako. Hindi ko ine-expect that a love that was lost long ago eh muling nagbabalik.

“Can I take you back? Can ‘we’ be again?”

Sunud-sunod niyang tanong pero tanging mga luha lang ang naisagot ko.

“Shhhhh, don’t cry. Sinasaktan mo ako niyan Lex eh. See I brought you these.” Sabay turo sa floor.

Sa kanya pala galing yung mga lavenders.

“Hindi mo na ba sila gusto?”

Bigla kong naalala na paborito ko ang lavender lalo na nung kasagsagan nang relationship namin. Kung ganun, naaalala pa pala niya ang lahat. Napangiti ako. Tumingin ako sa kanya at muli kong namasdan ang tamis nang pagkakangiti niya. Yakap lang ang nagawa ko. Hindi ko alam kung anong sasabihin.

“Salamat Joerick. Salamat.”

-----------------

“Hoy baklaaaaaaaaaaaaa!” Sigaw ni Irene.

Tumingin ako sa kanya nang pagkatalim-talim.

“Wow, tiger look, r-a-w-r! Love it!” Sabay bida nang kapita-pitagang tawa niya pero dinedma ko siya.

“Aba at no pansin ang bruha. Hoy Lexter!”

“Kainis ka pota. Ang lapit lang natin tapos kung makasigaw ka kala mo nasa kabilang bundok ka to the height na bakla pa ang endearment mo. Napaka-sweet mo talaga.” Sabay ngiting sarcastic.

“Eto naman parang di ka na nasanay sa akin. Ano pa at naging bestfriends tayo. Kalerkey ito.”

“Ewan ko sayo. Bwisit ka, ilibre mo ako ngayon din para mawala ang inis ko.”

“Sabi ko na nga ba. Ganun ka pa din dakilang pampam.”

Wala din siyang nagawa nang hablutin ko siya papuntang canteen.

“Hoy Lex!” Sabay snap. “Nawawala ka na naman sa sarili mo. May problema ba?”

Tumingin ako sa kanya. *Sigh

“Di ka mag-oopen up?”

*Sigh

“Wala talaga?”

*Sigh

“Magsalita kang hayop ka!”

Naglabas siya bigla nang rosary at bible.

“Kung sino mang demonyo ka na sumapi sa katawan nang bestfriend ko lumayas ka ngayon din!”

Natawa ako sa ginagawa niya. Umusal ba naman bigla nang isang dasal at nagbasa nang verses sa bible. Nakakagulat. Isinara niya ang bible at itinago ito sa bag kasama nang rosary.

“Sa wakas, bumalik ka na. Effective talaga ang prayers.” At tumawa.

“Anong nangyari sayo at for the first time nakita kitang may hawak na bible at rosary? Geez, hindi kaya sayo lumipat yung demonyo?” Kinuha ko ang kamay niya at tiningnan. “Wala ding marka nang sunog tong kamay mo after mong makahawak nun.”

“Tse! Nagbago na ako mula nang makilala ko si papa. Shit, kinikilig tumbong ko.”

“Hala, nag-water water ka na namang babae ka. Hala, kumuha ka nang timba nang hindi masayang yang tubig parang gripo oh.”

“Gaga! Tumigil ka nga diyan. Wait a minute, wag mong ibahin ang usapan. Ikaw ang nasa ‘hot seat’ at ako ang host.” At parang engot na biglang ginaya si Kris Aquino.

Natawa na naman ako.

“Mamaya na yan. Bili na muna tayo at nagugutom na ako.” Irap ang natanggap ko mula sa kanya.

Hindi talaga ako tinantanan nang hitad dahil after naming makabili eh agad na siyang nag-usisa. Hindi ko napigilang maging seryoso ulit.

“Nagkita kami ni Joerick.”

“After a long week bigla siyang nagpakita? Haba, I smell something. Tell me more.”

“Nagkita kami sa locker room kahapon. Nagkausap kami.”

“Teka, I think he wants you back? Tama ba?”

Tumango lang ako.

“At kaya ka rin nagkakaganyan dahil may isang bagay kang hindi mapagdesisyunan?”

Tango ulit.

“Si Raki ba ito?”

Tango ulit.

“Malandi ka. Ako ba ang mag-story tell o ikaw?”

“Yung scar andun pa.”

“Huh? Ano namang epek nang peklat? Ako din meron niyan.”

“Gaga, hindi simpleng peklat yun.”

“Eh ano nga, ikwento mo na dali bago maubos tong merienda.”

“Kasi nga nung kami pa may ginawa kaming pangako sa isa’t isa. Remember si bagyong Dodong?”

“Oo, dahil sa bagyong yan muntik na akong malunod. Oh tuloy.”

“Nasa park kami nun, hinihintay na umulan.”

“Huwow, mumo-moment under the rain.”

“Punyeta ka, ikaw na lang kaya mag-kwento. Puro ka interruptions.”

“Eto naman, pinapagaan ko lang yung mood kasi feeling ko mas malalim pa sa deepest trench yan nang mundo.”

“Ewan ko sayo.”

“Sige na, babawiin ko yang merienda mo.”

“Oo na, making ka lang kasi.”

Tumahimik din ang bakla.

“Yun nga, nakaupo ako sa swing nang bigla siyang tumayo at lumuhod sa harap ko.”

Bago pa siya maka-comment ulit, dahil nakita kong nagreact siya, tinakpan ko agad ang bibig niya at tumingin sa kanya. Tumango na lang siya. Tinanggal ko na ang kamay ko sa bibig niya at nagpatuloy.

“Dumukot siya sa bulsa at naglabas nang army knife tapos bigla niyang hiniwa yung dibdib niya pero maliit lang. Sabi niya na alam daw niyang magkakahiwalay kami pero sa ginawa daw niyang iyon, maaalala niya ako at hanggang andun yung peklat na yun ako pa din daw ang nasa puso niya. Nangako din ako sa kanya na maghihintay ako. Then kahapon nga muli kong nakita yung peklat na iyon.”

“Pwede na mag-react?” Hindi ako sumagot kaya tinuloy niya.

“Ibig sabihin nun na sa hinaba haba nang panahong nagkahiwalay kayo ikaw pa din ang taong mahal niya?”

*Sigh

“Alam mo Lex, hindi naman sa pang-aano nuh. Hindi ko kasi makuha yung logic bakit kailangan pa niyang ipakita sayo ulit yung peklat. Kasi sabi mo di ba maliit lang yung sugat-slash-peklat, pwedeng niloloko ka lang niya. Kasi kung sa mukha niya ginawa yun or somewhere na visible at malaki malamang pinatanggal niya na yun. Gets mo?”

Hindi ako naka-imik. May point si Irene dun pero paano kung totoo naman ang sinasabi ni Joerick? Mas lalo akong naguluhan.

Sa buong araw nang klase ko, walang pumasok sa kukote ko sa mga lectures nang mga prof namin. Masyado akong pre-occupied sa sinabi ni Irene. Bothered din ako sa kung anong pwedeng mangyari samin ni Raki. Sumakit tuloy ulo ko sa kakaisip.

Wala sa sariling lumabas ako nang room after nang last class naming nang hapon nay un. Sumabay sa akin si Irene. Nagkuwento siya nang ilang bagay tungkol sa kanila nang bf niya pero wala akong interest dun. Nagpaalam din sa akin agad si Irene dahil sinundo siya nang bf niya. In all fairness, jackpot ang isang to. Swerte naman niya.

Huminto ako saglit sa may gate. Parang may hinihintay ako or nag-aabang lang nab aka may susundo sa akin. Pero maaga pa. May klase pa si Raki nang mga oras na iyon kaya wala akong magawa kungd hindi bumalik sa loob nang school. Lutang ako nun at namalayan ko na lang ang sariling nasa may tambayan naming mga players. Tagal ko na ding hindi nakakapaglaro nito.

Since may mga members din naman na andun napag-pasyahan kong makipaglaro sa kanila. Game naman silang lahat na makalaban ako. Masasabi kong ilan sa kanila ay may potential na makasama namin sa susunod na selection at may iba namang willing ma-train. Nag-enjoy ako sa bawat matches. Hindi ko namalayan ang oras at uwian na pala nila Raki.

Muli kong tinahak ang daan pabalik nang gate. Gaya nang inaasahan. Andun na siya naghihintay. Hindi ko maiwasang hindi makaramdam nang guilt. Kahit hindi pa kami ni Raki feeling ko nagiging unfaithful na agad ako sa kanya dahil sa pag-eentertain ko kay Joerick.

“Hi Lex!” Ngiti.

“Hi Raki!” Ngiti din.

Iba talaga ang araw na ito. Biglang nag-iba mood ko nung makita ko ulit siya. Sumaya ulit ang pakiramdam ko. Dumaan muna kami sa mini-stop sa may España. Nag-moment saglit at lumabas din. Para kaming mga bata habang kumakain nang ice cream. Mahal ko talaga si Raki, aware ako dun, kaya nga lang naguguluhan ako bakit parang may nararamdaman pa din ako kay Joerick. Hinayaan ko na muna ang sarili kong sumaya.

---

74627224 56 72 496 539 47264 826 6852 72 62527226 264 6242222545 28 6264484856.

Yan ang bumungad sa akin pagkapasok ko nang classroom. Maaga akong nakapasok dahil may tatapusin pa kami ni Irene.

Bakit sunud-sunod na ang mga warnings na natatanggap ko? May mangyayari ba?

Torn Between Two Lovers? iii

"Bez, nakabuntis ako." kala ko kung ano na. whew!
"So? Eh di panagutan mo!"
"Ayaw ko sa kanya dahil di ko naman siya mahal. Napikot lang ako nang minsang magkainuman kami. Sa ngayon ginugulo niya ako dahil nalaman niyang wala na kami ng gf ko."
"Teka, parang nararamdaman ko na may MALAKING FAVOR ka na hihingin sakin. Spill it out!"
"Bez i will owe you this one."
"Ano nga? Sabihin mo na." at nagsisimula na akong maging uncomfy. (parang napkin lang, lol)
"Bez, can we pretend as lovers just to get rid of her?"
"Ano???? Gusto mong palabasin na tayo just to escape your situation? And why me? Madami kang kakilalang girl friends dyan ah."
"Please wala na akong ibang maisip. Nasabi ko sa kanya na i can't be with her kasi I'm dating somebody else. And besides ... " nakita ko siyang nag-grin. aba, may iniisip ang gago.
"Besides ano? Umayos ka huh kung hindi humanap ka na nang mukha sa arinola na ihaharap sakin!"
"Besides, alam ko na mahal mo ako and hindi mo ako mahihindian!" wapak! Tagos gang buto un ah.
"Ah mahal pala huh. Oo nga naman MAHAL kasi kita!" may pagka-sarcastic kong sagot.
"Yes pumayag na siya!!" pag ganyan na siya kasaya hindi na yan tatanggap nang kahit anong 'no' answer.
"Gago ka, you owe me a lot this time and magbabayad ka nang mahal, sobrang mahal."
"Thank you bez. You're really a great person" at bigla niya akong hinalikan sa lips. Pucha, first kiss ko yun. Sinuntok ko siyang bigla pero tumawa lang siya. Di ko gusto yung idea na kami na dahil sa ganung sitwasyon.
"Since pumayag ka na sa setup natin, can you be my date this heart's day?"
"Ayoko, may kadate na ako. And masyado mo naman atang dinidibdib yung sitwasyon nating dalawa? Don't tell me ... "
"Assumero ang bestfriend kong minamahal!"
"Assumero pala huh, sige maghanap ka nang ibang ihaharap mo dyan sa punyeta mong problema." Sabay talikod and walk out.
"Woy bez joke ko lang yun hindi ka na mabiro." niyakap niya ako sa likod at siyempre pa hindi ako makakilos. Pilit akong kumawala pero hindi ko kayang makaalis sa mga bisig niya at sa isang iglap magkaharap na kami. Magkatapat ang mga mukha at muli niya akong ginawaran nang halik, isang marahan na halik.

Dumating na yung heart's day. Kanya-kanyang attire ang mga students. Since simpleng program lang naman ang ginaganap pag college, naka-jeans and shirt lang ako pero langya nung dumating si arnel sa bahay eh nagmukha akong alalay. Nakaporma ang mama. Bumalik ako ng kwarto at nagpalit and i make sure na nakaget up din ako. Simple pa din ang dating. Tees pa din at jeans kaya nga lang nagsuot ako ng necklace na may miniature ng isang kalansay (bagay di ba, heart's day + skeleton necklace = happy celebration... wahahah). Paglabas ko, nakatingin siya sakin at nakangiti. Paglapit ko bigla niya akong niyakap at hinalikan sa lips. "Ang gwapo naman ng bestfriend ko." Nasapak ko ulit siya nakakarami na siya nang halik ah. Mapagsamantala at paano kung may nakakita samin sa ginawa niyang yun eh di naiskandalo ako. At ang gago hindi man lang nag-sorry.

Nasa loob na kami ng gym ng magsidatingan ung mga officers ng council. Noon ka lang ulit nakita si Francis. Naka-coat and tie siya just like the other male officers. Required kasi silang ganun ang isuot. He looks so gorgeous that time promise. Napansin ng bestfriend ko pala yun dahil maya-maya kinalabit niya ako.

"Bez, siya ba ipinalit mo sakin?" sabay nguso kay Francis.
"Sino?" pagmamaang-maangan ko.
"Wag mo na akong lokohin, alam naman nating pareho na hindi ka magaling magsinungaling pagdating sa akin."
"Bez naman, ganun na ba ako sa tingin mo? Nakakainis ka na."
"Eh kasi naman the way you look at him parang na-struck ka eh."
"Anong gusto mong palabasin ngayon?"
"Wala naman."
"Teka nga, nagseselos ka ano? Sabi ko na nga ba bez eh gusto mo ko maging dyowa eh. Hahah!"
"Ewan ko sayo. Pag di ka tumigil hahalikan kita dyan." pero hindi ako tumigil kasi alam ko naman na hindi niya kayang gawin un eh. So, hinawakan niya ang kamay ko at ininterlock sa kamay niya.

Maya-maya nakaramdam ako na gusto kong mag-wee wee. Pumunta ako sa cr juminggle. Palabas na ako nang cubicle nang biglang pumasok si Francis. Nagulat siya dahil di niya inaakala na magkikita kami sa ganung lugar. Dali-dali akong naghilamos at nagpunas. Aalis na sana ako ng bigla siyang nagsalita.

"Kuya nagmamadali ka?"
"Ako? Ahm, di naman masyado. Bakit?" Pinipilit kong i-compose ang poise ko that time kasi nawawala na. Baka hindi ko mapigilan at makaupak ako nang officer.
"Ganun po ba. Ahm, sorry pala sa nangyari satin nun hindi ko po sinasadya." Pagpapakumbaba niya. Naisip ko ung incident sa team building.
"Ah wala yun, naiintindihan kita. Tsaka alam kong sumobra na ako that time kaya sorry din." mahinahon kong sabi.
"At alam kong ako ang dahilan kung bakit ka umalis that time. Kuya, sobra akong nalungkot nang nagpaalam ka kay ma'am nun. Gusto ko nang sumama sayo pauwi pero di ko alam kung paano ako lalapit sayo. Nahihiya ako sa inasal ko." yumuko siya nang ulo.
"Wala kang dapat ihingi nang pasensya. Kalimutan na lang natin yun - gaya nang paglimot ko sayo - tapos na un eh."
"Salamat kuya. Nga pala, tinetext kita before and humihingi ako ng sorry sau to find it out na nagpalit ka pala ng number."
"Na-block kasi sim ko eh." pagsisinungaling ko.
"Ganun po ba eh pwede ko ba ulit makuha number mo? Friends pa din naman tayo di ba?"
"Oo naman." sabay shake hands and binigay ko na number ko. nagkukwentuhan pa kami ng biglang dumating si arnel.
"Hon, lika na. Mag-uumpisa na yung program. Oh, you're the emcee di ba?" entrada nang bwisit kong bestfriend.
"Opo."
"I'm Arnel, Dhenxo's fiancee and you are?" huwaaatt?? Nagulantang ako at mag-fiancee na pala kami. Tiningnan ko siya pero seryoso mukha niya.
"Francis po. Kaibigan ni kuya." nakita ko na pinilit niyang ngumiti mula sa pagkabigla.
"So, hon tara na you're taking so long. Naiinip na ako eh." Sabay hawak sa kamay ko.
Pinandilatan ko siya ng mata and obvious na nag-blush ako dahil sa sinabi niyang yun.
"Ah Francis una na kami sayo huh. Happy heart's day!" sabi ko na pinipilit ulit i-compose ang sarili.
"Happy heart's day din po sa inyo." at tumalikod na kami.

-----

"And did you know what the hell have you done sa cr kanina?" galit ako dahil sa ginawa niya.
"What? Eh di ba tayo na. So what's the point na nagkakaganyan ka?"
"What's my point? Damn it. This is just a setup and di mo dapat ako tinawag na ganun sa harap ng ibang tao. Ano na lang ang..."
"Ano na lang ang sasabihin ng iba? Yun ba ang inaalala mo? Tsaka bat ka ba nagkakaganyan? Ah i know inlove ka sa lalaking un right? I should have known." nanggagalaiti niyang sagot. Di na lang ako umimik.
"Ano ba kasi gusto mong gawin ko? This is our moment, our date tapos makikita ko na lang na may kausap kang iba and sa cr pa?" this is getting really interesting.
"Eh ano naman sayo kung ganun nga. Bakit mo ba kasi ako pinapakelaman. Hindi na lang sana ako pumayag sa setup na ito kung alam ko lang. This was a total mess!!!"
"Total mess pala huh. Kung makapag-salita ka kala mo ikaw lang nasasaktan!"
"What and how in the world naman na nasasaktan ka?"
"Kahit kailan napakamanhid mo! Dakila kang manhid!" noon lang ako sinigawan ni Arnel nang ganun.
"Ako manhid? Umayos ka! Hindi ako manhid dahil wala akong ideya kung ano ang nararamdaman mo dahil kahit kailan hindi ka nagsabi nang kung ano man ang nandyan" sabay duro sa dibdib niya "at kung inaakala mong manhid ako puwes may manhid bang nasasaktan nang ganito? Tingnan mo ako! Punyeta!" di ko na napigilang tumulo ang mga luha ko.
"Sorry na bez hindi ko sinasadya! Oo inaamin ko na, hindi lang bestfriend ang turing ko sayo dahil mahal kita simula nung high school pa. Hindi ko masabi sayo ang totoo dahil ayokong magalit ka sa akin at lumayo. Noong una akala ko dahil sa magbestfriend lang tayo kaya ako ganito pero nung grumaduate tayo and hindi na kita madalas makasama, nalungkot ako nang sobra. Gusto kitang puntahan pero naguguluhan ako. At ngayong nagkita tayo ulit at pumayag ka sa set-up natin, tuwang tuwa ako dahil maipadadama ko na sayo yung pagmamahal na dapat noon ko pa binigay. Bez wag ka na umiyak oh, nasasaktan na ako. Please!" sabay pahid sa mga luha ko.
"Gago ka pala bez eh, pinaiyak mo pa ako aamin ka rin palang hinayupak ka." nakangiti na ako.
Nagulat siya, "aba, at umaarte ka lang pala huh." nakangiti din siya.
"Pang-FAMAS na ba ako?" pero infairness biglang nag-shift yung emotion ko.
"Oo na lang. Pero bez huh wag kang lalayo tsaka pagkatapos nang set-up natin sisimulan ko na."
"Ewan ko sayo. Bahala ka sa buhay mo."
"And may the best man win dyan sa puso mo." nagbibiro niyang sabi pero alam kong totoo. At naputol ang kagaguhan namin nang may nagtext sa kanya. "This is it!"

Hawak-hawak niya ang kamay ko habang papunta nang parking space na kung saan dun naghihintay yung babae. malayo pa lang kita ko na kung sino yung sinasabi niya. Maputi yung nabuntis niya at mukhang may kaya. Habang papalapit nang papalapit, lalong humihigpit yung pagkakahawak niya sa kamay ko. PLAK!

"At isang lalaki pala ang ipinalit mo sakin! Nakakadiri ka!"
"Pwede ba Mayumi, wala kang karapatang magdamdam sakin dahil kahit kailan hindi ko ginustong maging gf ka dahil ex ka nang barkada ko. And I am in no position para kataluhin siya. Siguro nga kadiri ang relasyon naming dalawa sa mga mata mo pero one thing is for sure, mahal ko siya and mahal niya ako. Yung ang meron samin na wala sa sinasabi mong 'atin'."
"Mga bakla kayo! Mamatay na sana kayong lahat!"
"Ah excuse me," entrada ko, "medyo nakakasakit ka na kasi eh. Bakit hindi mo na lang kasi tanggapin yung totoo na walang pagtingin sayo tong taong to. Tsaka marami pa namang lalaki na pwedeng magmahal sayo eh."
"At sino nagsabi sayong pwede kang sumagot ha bakla?" sabay sampal sa pisngi ko. Uupakan ko na sana nang pigilan ako ni Arnel.
"Mayumi umalis ka na, wag mo na sanang hintayin pa na hilain kita palabas. Ayokong makasakit ng buntis. Sa una pa lang alam na nating dalawa na hindi kita mahal kaya wag mo nang ipagpilitan ang gusto mo." umiiyak na siya nang sobra. Hindi ko napigilan ang sarili kong damayan siya.
"Oo nga naman Mayumi, lalo ka lang masasaktan kapag ipinilit mo ang sarili mo sa isang taong walang espesyal na nararamdaman sayo. You can be happy for now pero hanggang kailan? Matitiis mo ba na habang lumalaki yang baby sa tyan mo eh may nararamdaman kang lungkot sa puso mo?" tiningnan niya ako.
"Eh kasi... Eh kasi..." at ikinuwento niya lahat.

Nagkaayos naman ang dalawa bago siya tuluyang umalis. Hindi pala si Arnel ang totoong ama kungdi iyong barkada niya na hindi niya mahal at siya ang napili niya kasi malapit siya dito. Hindi ko masisi si Arnel kasi likas talaga itong lapitin.

Simula nung heart's day madalas na kaming mapagkitang magkasama ni Arnel. Nariyan iyong susunduin niya ako sa room, ihahatid, dadalhan nang gatorade, babantayan pag p.e. classes at kung anu-ano pa. Tinototoo kaya niya yung sinabi niya o palabas niya lang. Pero kung anuman iyon, masaya ako at nag-eenjoy sa munting palabas. Pero sa kabila nang lahat, namimiss ko si Francis. Hindi pa siya nagtetext simula nung encounter namin sa cr. Mukhang TO ata sa nalaman niya.

Isang araw, patapos na ang klase ko nun nang mapadaan ako sa council. Hinahanap siya nang mga mata ko pero wala akong mahagilap ng biglang may nagtakip sa mga mata ko.

"Hulaan mo kung sino ako." natawa ako sa gawi niya dahil di naman siya nagbago nang boses.
"Francis ambaho kaya nang kamay mo tanggalin mo nga." sabay tawa.
"Napasyal ka kuya?"
"Di ka kasi nagtetext eh. Kaya dumaan na ako dito."
"Eh kuya kasi baka may magalit pag nagtext ako sayo eh."
"At sino naman yung magagalit? At bakit daw siya magagalit?"
"Yung fiance mo kuya."
"Ah, eh ano naman sa kanya kung magkatext tayo tsaka hindi ko fiance yun. May issue ang mokong kaya ginawa akong fiance."
"Ah ganun ba kuya, sige tetext na kita." nakita kong sumilay ang ibang ngiti sa kanya.
"Aasahan ko yan huh."
"Kuya pasok muna tayo sa office, meryenda tayo." at pumasok kami sa loob.
---
"Ahm kuya sino nga si kuya Arnel sayo?"
"Bestfriends kami nung high school kaya super close kami."
"Eh bakit ang sweet niyo?"
"Aba, bakit mo tinatanong? Kaw huh, magsabi ka nang totoo."
"Eh kasi kuya..."
"Sinabi ko na nga ba at type mo si Arnel eh."
"Naku hindi po kuya."
"Oh eh bat mo tinatanong yung mga yun?" Nagseryoso siya.
"Wala naman kuya."
"Wala daw, ewan ko sa inyo. Bakit ganyan kayo, open-minded naman akong tao and mapagkakatiwalaan bakit hindi niyo masabi sa akin?"
"Nakakahiya kasi kuya eh."
"Ano ang nakakahiya?"
Ang tagal niyang sumagot. "I like you kuya!" whoooo, gulantang na naman ang mundo ko.
"You're kidding right?" sabay bitaw nang ngiti. Pero yumuko siya.
"Sana nga I'm kidding pero hindi kuya eh." sumeryoso na ako.
"Hindi ko alam sasabihin ko sayo Francis. It's so sudden and you caught me unguarded."
"Alam ko kuya, nagulat nga din ako sa nangyayari sa akin. Kuya, wag kang magbabago huh. Gusto ko ganun pa din tayo. Hayaan mong ipakilala ko sayo ang sarili ko at hayaan mo din akong kilalanin ka pang mabuti."
"Ah eh sige kaw bahala." at nagkuwentuhan pa kami. Kumbaga getting to know each other stage (baduy!).

Hindi ko mapigilan ang sariling magtaka. Sa tuwing kasama ko ang isa sa kanila hindi ko maiwasang hindi makaramdam nang inferiority complex. Paano ba naman kasi hindi ako naniniwala na si Arnel and Francis na parehong good looking eh nag-confess nang kanilang iniingatang feelings sa isang kagaya ko. No one would ever believe na pwede pala ang ganito. (eh kasi naman baguhan ako sa ganito nung college). Tsaka sino ba namang tao ang hindi maninibago pag ang crush at ang bestfriend mo super sweet sayo and they're doing their best just to please you. Nakakapanibago.

(itutuloy...)

Torn Between Two Lovers? ii

Ayun na nga pinagsama sama na nila ung mga magkakagrupo. Bale 12 kami sa isang grupo. Buti na lang at may kakilala ako bukod sa kanya. Yung kakilala ko ang palagi kong kasama sa mga lakad. Hahah. Siyempre naman alangan naman na siya ang kasama ko eh team leader namin siya. Kuntodo iwas naman ako sa kanya dahil ayokong bigyan ng pagkakataon na magkakabungguan kami at mag-uusap. It's a big NO NO! Nahalata siguro niya na iniiwasan ko siya kasi napansin ko na nananamlay siya at hindi ganun ka-effective na leader.

Natapos na lahat ng activities na "strangers" pa din kami ni francis sa isa't isa. Hanggang ngayon ay pilit ko pa ding nilalabanan ang katotohanan na baka sa team building na ito ay biglang sumabog ang kasabikang nararamdaman ko sa kanya. Ayaw na ayaw ko yung mangyari dahil lalabas na hinahabol ko siya.

Kinagabihan, pagkatapos ng dinner eh pinaghanda na kami ng mga tulugan namin. Nilabas ko na ang beddings ko nang i-announce na magkakatabi ang mga magkakgrupo. Mapa-babae man o lalaki kailangan tabi tabi dahil assured sila na wala namang mangyayaring kababalaghan. Balak ko pa mandin tumabi kay gov. tsaka siya pa man din nagsabi na tabi kaming matulog. Matagal na naming ginagawa kasi un ni gov kaya sanay na kami na magkatabi pero ika nga nang tadhana NOT NOW. Hayun at naglatag na ko ng higaan ko at pinilit ko na tumabi sa akin yung nag-iisang kakilala ko sa grupo. Siya sa bandang kaliwa ko at di sinasadyang mapatingin ako sa bakanteng space sa right side. Ewan ko ba kung anong pumasok sa isip ko at hinihiling ko na sana magkatabi kami ni francis.

10:00pm na sa relo ko pero wala padin siya. Oo hinahanap ko siya nang makita kong may kasama siyang isang co-leader niya. Naghaharutan pa sila. Bigla akong binalot nang inis kaya't inihiga ko na ang sarili ko at pinilit matulog. Nagtalukbong pa ako nang kumot kahit mainit. Wala akong pakialam. Di ko namalayan na unti-unti na palang umaagos ang luha ko. Pinahid ko ito at tiningnan. Bakit ako umiiyak? Kala ko ba nakalimutan ko na siya? Di nagpalit saglit nang makarinig ako nang mga yabag. Iniisip ko na baka yung organizer yun at naghe-head count lang. Pero mali, naramdaman ko na may naglalatag nang comforter sa tabi ko.

Familiar sa akin tong amoy na ito ah! No, hindi ito puwede. Maluwang naman ang hall bakit sa tabi ko pa. Hindi na ako nakapigil at kunwari ay tinanggal ko ang pagkakakumot ko. Unti-unti kong dinilat yung mga mata ko. Tama ang hinala ko. Si Francis nga yung tumabi sa akin. Humiga na siya pagkaayos niya nang higa.

"Alam kong gising ka pa kuya." bigla niyang salita. Hindi muna ako umimik at patuloy sa pagkukunwari.
"Iniiwasan mo ba ako?" tanong niya nang hindi ko pa din siya kinikibo.
bigla-bigla niya akong niyakap. "Kuya na-miss kita!"
Di na ako nakapagpigil at ... "Ano ba, mainit kaya." sabi ko na may pagkairita. Nag-inarte ako oo. Nagulat siya sa ginawa niya at humingi siya ng sorry.
Akala ko titigil na siya pero hindi. "May nagawa ba ako sayo kuya para iwasan mo ko?" bigla niyang sabi.
"Wala." sagot ko.
"Kung wala bakit hindi mo ako pinapansin kanina?"
"Kung papansinin ba kita may magbabago ba?" sagot ko. Hindi siya umimik.
"Bakit?"
"Anong bakit?"
"Kuya..."
Hinawakan niya ako sa balikat at pilit hinarap sa kanya. Di ko na mapigilan sarili ko at bigla akong naluha. Akala ko tapos na, di pa pala. Kulang pa pala ang isang buwan para itapon ang kung ano mang espesyal na nararamdaman ko sa kanya. Pinunasan niya ng kamay niya ung mukha ko.
"Wag mo namang gawin sakin to. Wag mo naman akong iwasan. Nahihirapan ako." Unti-unti nang namumuo ang mga luha niya.
"Bakit Francis, pinapahirapan ba kita? Iniiwasan? Sa palagay ko hindi, ginagawa ko lang ang dapat." sabi ko. Bigla siyang tumalikod sakin. Lalong tumulo luha ko. Maaaring sa ginawa ko tuluyan na siyang mawala.

Kinabukasan, maaga akong nagising. Tulog pa halos ang lahat. Kinuha ko yung toothbrush at toothpaste ko para fresh morning. Sa buong umaga na iyon ay wala kaming pansinan at imikan. Kahit nga sa dining area eh para kaming strangers. Nahalata pala ni gov yun kaya lumapit ito sakin at kinausap ako.

"Alam mo ba kung bakit ka naririto ngaun?" pambungad niya.
"Team building diba." sagot ko.
"Oo nga pero alam mo nga kung bakit"
"Ahm, para mag-grow ako bilang isang leader?" pero iling lang ang sagot niya. "Eh ano? Bakit ako andito?"
"Dahil sa kanya." sabay turo kay Francis na busy sa pagkain.
"Huh? Bakit naman siya?"
"Ganito kasi yun. Di ba nag-pass ako nung una nang list para sa mga kasali sa department nait? Nalaman nyang di ka sasama kaya kinuntsaba niya lahat ng members ng council na pag nagpass ako ng list ulit at wala pangalan mo dun eh di nila tatanggapin."
"At bakit niya naman gagawin yun?"
"Bakit di mo siya lapitan at kausapin."

Tumayo ako at lumapit sa kanya. Tinitingnan ko siya habang naglalakad, tumatawa pero halata sa mata niya na umiyak siya. Nilapitan ko siya.

"Pwede ba tayong mag-usap?" tiningnan niya lang ako. Lumayo na ako sa grupo at agad siyang sumunod.
"Ano sa tingin mong ginagawa mo?"
"Ah, eh..."
"Bakit ako andito? Bakit mo kinuntsaba ang lahat para lang makasama ako?"
"Sorry kuya, gusto ko kasing sumama ka."
"Bakit gusto mo kong sumama huh? May importante akong lakad na nasagasaan dahil sa team building na ito alam mo ba yun?" Di ko napigilang hindi tumaas nang kaunti yung boses ko. Di siya umimik.
"Pasalamat ka kay gov, kung di ko lang mahal yung tao eh hindi ako papayag." San nanggaling ang salitang mahal? Nasaktan siya alam ko pero wala akong pakialam kasi nagbago expression nang mukha niya eh. "Bakit mo ba ginagawa sakin to? May atraso ba ko sayo? Ibang klase ka ring mang-trip ah.""
"Hindi ako nangtitrip sayo, di ko gawain un. Ginagawa ko lang tungkulin ko bilang officer at bilang organizer ng team building sa mga students na may potential. At pwede ba, wag mong iisipin na napakaimportante mong tao para gawin ko yung mga bagay na un sayo. For your information, leader ka din ng klase niyo at karapatan mong umattend dito at kung tutuusin eh mas mataas ako sayo. Dapat pa nga nagpapasalamat ka na nandito ka ngayon eh." Sa totoo lang napahiya ako.
"Ah ganun ba, puwes isang malaking SALAMAT at nandito ako ngayon." Sabay walk-out.

Diretso ako sa quarters namin at agad nag-empake. Wala namang dahilan sa una pa lang para mag-stay ako dito eh. Sambakol ang mukha ko at basang-basa na ang pisngi ko dahil sa mga luha ko. Naglagay din ako ng pampainit ng kili-kili tsaka sa katawan para palabasing nilalagnat ako. Nagkunwari akong nanghihina. Lumapit ako at nagpaalam kay gov na uuwi na lang ako kasi ayokong maging pabigat. Nagpaalam din ako sa adviser ng council na di ko na itutuloy ung activity kasi di ko na kaya. Pumayag naman siya. Sinamahan ako ni gov at hinatid gov sa paradahan. "Gov sorry, hindi ko na itutuloy. Sorry din at nadisappoint kita." Naiintindihan niya ako at isang yakap ang binigay niya.

Ilang linggo ang nakaraan at ramdam ko pa din yung nangyaring encounter namin ni Francis. Gusto ko na talaga siyang ibaon sa limot at para tuluyang makaiwas sa kanya, nagpalit ako ng number. Todo effort ako sa pag-iwas sa kanya. Nalaman ko sa kakilala ko na may nililigawan daw siya ngayon at malaki pag-asa niyang sagutin siya.

"So?" may pagka-iritado kong sagot.
"Anong so ka diyan? Don't tell me may crush ka sa kanya and the reason kung bakit ka nagkakaganyan eh dahil..."
"Nagseselos ka!" sabay pang sabi ni Febbie at ni Xyza.
"At ano na namang selos selos ang sinasabi niyong dalawa diyan. Eh kung ibisto ko kaya kayo sa kanya na may BIG CRUSH kayo sa kanya." Pagbabanta ko sa kanila. Tumahimik sila at nag-blush.

Nagconcentrate ako sa pag-aaral ko. Simula nung mangyari un sa team building, nagpromise ako na ayoko na munang magmahal. Nasasaktan pa din ako sa nangyari samin ni Francis lalo pa at nakikita ko siyang kasama gf niya. Ang sweet nila. Sabi ko sa sarili ko, kakalimutan ko na sya.

Sinimulan ko uling gawing busy ang sarili at sinubukang wag na siyang isipin pa. One time nasa duty ako nun nang may nagtext sakin na number lang. hi! kumusta ka na? Di ko muna siya nireplyan kasi nasa duty nga ako and bawal gumamit ng phone. After duty saka pa lang ako nakapagreply. Nagtext din naman siya agad. Tinanong ko na siya kung sino siya pero di niya sinasagot. So, di na ko nagbother pa na makipag usap pa sa kanya. Aminado ako, winish ko na sana si Francis yun kasi sobrang miss ko siya kaya tinawagan ko number niya. Pero sad to say out of coverage siya. Di ko na din siya madalas makita sa school. Parati din siyang wala sa office nila.

In short, nawala syang parang bula. Ako naman tuluyan ko nang ginawang busy ang sarili ko. Sineryoso ko ang duty at ang studies ko. Di ko namalayan valentine's month na. May program ang council nila Francis pero di na ako nag-abala pang tumulong. Wala din naman akong magagawa eh.

Few days bago ang heart's day, nakatanggap ako ng invitation na nagsasabing antayin kita sa may cr mayang 5:30pm. Sa isip-isip ko, may nangtitrip sakin. Dinedma ko ung invitation. Pero di talaga ako makapagconcentrate kasi ung sender ang iniisip ko. Sino ba yung sender? 3:30 pm, breaktime namin at kausap ko ung friend ko.

"Hoy, may nagpadala sakin ng invitation kanina." tanong ko na parang hinuhuli sila kung sila ba ang nagbigay nun.
"Talaga??" sabay pang sabi ng dalawa.
"Oo, may kinalaman ba kayo dito?"
"Wala." sagot nila pareho.
"Anong sabi sa letter?" tanong ni Febbie.
"Sabi nang mysterious sender na magkita daw kami mamayang 5:30pm sa may men's cr."
"Men's cr? At bakit naman dun? Karaming pwedeng puntahan at sa cr pa talaga." si Xyza
"Malamang friend, quickie iyan." Banat ni Febbie. Batok inabot niya sa akin.
"Ouchie naman friendship. Di ka na mabiro."
"Pero honestly, pupunta ka ba?" Si Xyza.
"Hindi ko alam eh."

Pabalik na kami ng room ng may makita akong familiar face sa harap ng room namin. Di ba nakaduty to? Bakit andito sa school tong mokong na to. Sabi ko sa sarili ko. Pero di ko na siya pinansin pa dahil dumating na prof ko. Malapit na matapos class ko and parang nakalimutan ko na ung invitation ng bigla itong magparamdam dahil bigla itong nahulog mula sa bag ko. Shit! 5:30 pm na pupunta ba ako o hindi.

Nanaig ang kagustuhan kong makita kung sino ang sender nung invitation. Papunta nako ng muli kong makita yung familiar face. Akala ko siya ung sender dahil pumunta ito ng cr. Dumiretso ako sa isang cubicle para umihi dahil ihing-ihi na talaga ako. Kinakabahan kasi ako dahil akala ko siya talaga. Tumingin pa siya sakin kaya akala ko siya nga. Pero nadismaya ako dahil nagmamadali siyang lumabas ng cr pero nakangiti siya na may gustong ipahiwatig. Papalabas na ko ng pinto dahil mukhang trip lang iyon ng biglang may nagsalita sa likod ko.

"Aalis ka na? Di mo man lang ba kikilalanin yung sender mo?" sabi niya. Shit, kilala ko yung boses pero imposible, paano niya nalaman ang schedule ko. Pag lingon ko sa kanya, agad niya akong niyakap ng mahigpit.
"Bez, namiss kita!" siya pala yung bestfriend kong si Arnel. mas matangkad ako sa kanya pero mas lean ang katawan niya tsaka lalo siyang gumwapo. Naka-officer attire siya kasi criminology course niya.
"Langya ka! Kala ko kung sino na yung sender, me pa secret admirer ka pang nalalaman." sabay batok sa kanya. Tumawa lang siya.
"Tara, uwi na nga lang tayo." yaya ko.
"Teka, kain muna tayo. Nagugutom na ko eh."

Kumain kami sa may tapat. May carinderia kasi dun tsaka masarap ang luto nila. Saglit lang kami. Palabas na kami ng makita ko ulit si Francis at nag-iisa lang siya. Nag-aabang siguro ng tricycle. Gusto ko siyang lapitan pero nang lalapit na ako bigla siyang tumingin sakin sabay biglang hinablot ni Arnel yung kamay ko ung tipong magkaholding hands at umalis na kami. Di ko na siya nilingon dahil baka makahalata bestfriend ko. Pilit kong tinatanggal pero sa tuwing ginagawa ko yun eh lalo niyang hinihigpitan.

"Bez, basa na kamay ko baka pwede mo ng bitawan." sabi ko. Ngumiti lang siya pero di pa din tinatanggal kamay niya. Ang daming nakakakita samin pero wala siyang pakialam. Nahihiya na nga ako. Iniyuko ko na lang kamay ko.
"Bez, di ka ba nahihiya. Andami nang nakatingin sa atin oh tsaka panu pag nalaman ng girlfriend mo tong ginagawa mo." medyo nahihiya kong tanong.
"Bakit ako mahihiya eh matagal kong di nakasama ang bestfriend ko tsaka ikinakahiya mo ba ako?" sabay ngiti. "Don't worry Dhenxo wala na kami ng gf ko. Matagal na kaya wala na siyang karapatan na magalit sakin."
"Pero kahit na, ano na lang ang sasabihin niya pag nalaman niya nga to."
"Bakit ba Dhenxo huh, affected ka ba sa ginagawa ko sayo?" tanong niya. Off-guarded ako dun ah.
"Affected pala huh." Sabay taas nang kamay namin. Natawa siya sa ginawa ko. Nagkukulitan pa din kami at may mga taong pumapaswit samin. Feeling nila mag-dyowa talaga kami.

Naputol ang kulitan namin kasi dumating na kami sa bahay. Pinapasok ko muna siya. Kinamusta agad siya nina mama at papa at nakipagkwentuhan. Di naman ako nakikinig dahil may iniisip ako. Di din siya nagtagal pa at umalis na din.

May nagtext na naman sakin na number lang pero iba ang dating. Alam ko na kung sino yung nagtext. Si arnel yun. nakikipagkita ulit sa may cr after ng class ko. So ayun nga, dumiretso na ako ng cr after my 4:30pm class. Naabutan ko siyang medyo seryoso. Kinabahan ako sa ayos niyang yun. Natanong ko tuloy sarili ko kung may nagawa ba akong kasalanan?

"I have to tell you something." bungad niya agad. Lalo akong kinabahan. "Promise mo na hindi magbabago pagtingin mo sakin after kong masabi to." tumango na lang ako kahit medyo naguguluhan ako.
"Bez, naka..."

(itutuloy...)

Torn Between Two Lovers?

Well, story to tungkol sa buhay ko. Actually, matagal ko ng gusto isulat to kaso parang nahihiya ako sa mga makakabasa nito dahil malalaman nila ang totoo and baka may mga taong makakilala sa akin dahil dito. Natatakot ako sa magiging reaksyon nila. Haist. Well, love story kuno ito kaya sana mapagtyagaan na lng ng magbabasa nito. Hahah.

Ako nga pala si Dhenxo, ngayon ay 21 years old na at nagtatrabaho bilang urse sa isang public hospital sa probinsiya namin. Masasabi kong naging makulay ang buhay-college ko dahil sa kwento kong ito. Bale 3rd year college na ako nun ng tumibok ang gago kong puso. Aba, crushes lang naman ako nung mga time na yun kaso iba siya. Well, di naman ako gwapo, di din naman pangit siguro saktong tao lang. Ordinary looks lang kumbaga. Tsaka taong skul-bahay lang ako nun pwera na lang kung may lakad kami nang barkada. (FYI, Federasyon Linis Tubo o FLT ang pangalan ng grupo namin. Napagkatuwaan lang namin un, di naman obvious na may gay samin bi siguro pede pa.)

Naglalakad ako nun with my new friends (kasi iba na sked ng mga barkada ko) sa hallway ng biglang may bumunggo sakin at malamang napaaray ako, "Ouch! Ano ba naman yan!" medyo inis kong sabi. Sino ba naman kasing tanga ang tatakbo sa hallway nang ganung oras at may nagkaklase pa. Tiningnan ako nung lalaki, "sorry po, di ko sinasadya. Nagmamadali lang po kasi ako." sabay karipas ng takbo. At nalaman ko agad ang dahilan. Hinahabol siya nung teacher naming thunderbird (matanda). Galit na galit, papunta sa direksyon namin. Syempre kabado kami baka kami ang pagalitan. Nung huminto siya sa harapan namin bigla niyang sabi, "bullshit you nursing students!"

Aba, nagulat naman kami. Lahatin daw ba kami. Naguguluhan man kami di na namin nagawang itanong pa kasi baka kami pa ang mapagbuntunan ng galit niya. Bigla na lang din siyang umalis.

"Punyetang matanda un, bullshit daw tayo! Inaano ba natin siya.." sabi ng isa kong friend.. nagkibit balikat na lang kami ng kasama ko. at ayun tuloy kami ng lakad. Diretso kami ng canteen para magmerienda. Siyempre, yung paborito ko ang binili ko (gatorade na grapes flavor tsaka eaji chips na may cheese dip). habang nakapila sa may counter, kinukulit ako nang isang friend ko.

"Hoy friend, kailan mo ba papakilala samin yang gf na sinasabi mo baka mamaya niyan magulat na lang kami at hindi gf kundi bf yan huh." tanong nang mahadera kong friend na si Xyza.
"Oo nga naman. Masyado na kaming curious and besides bakit hubby tawag mo sa kanya? Ha?" sabi naman ni Febbie.
"Sabi niya hubby daw itawag ko sa kanya eh. Ano ba ibig sabihin nun?" painosente kong tanong.
"Engot, hubby means husband." Nagulat ako na husband pala ang hubby.
"Palibhasa kasi pulos libro at notes ang inaatupag kaya pati hubby hindi alam." sabay bumirit ng halakhak ang mahaderang Xyza.
"Lakasan mo pa ang tawa hindi ko pa kita ang lalamunan eh." buwelta ko. Tumigil naman siya agad.
"Pero friend huh, kung totoo man yung hinala namin diyan sa gf mo, pasensyahan na lang." pagbabanta ni Febbie.
"Kahit kailan napaka-SUWERTE ko at naging KAIBIGAN ko kayong dalawa. Napaka-SUPPORTIVE niya sa akin." sabay irap sa kanila. Ang mga walanghiya, nagawa pang tumawa. Dehado talaga ako pag ganito na ang topic namin eh.

At ayun, naglalakad kami ulit sa hallway habang kumakain pabalik sa classroom. Nagulat ako ng lumapit sakin ung lalaking nakabunggo sakin kanina.

"Ahm, kuya sorry po kanina." sabi niya. Teka, bakit kuya? Ganun na ba ako katanda?
"Kuya? Teka nga, anong year ka na ba?" tanong ko sa kanya..
"First year pa lang po." sagot niya.
"Ahhh, third year na ko, dapat mo lang akong galangin." sabi ko ng may yabang. Aba, hirap kaya makapasok sa third year nuh. " Hayaan mo na yun. Teka, bat ka nga ba hinahabol ng matandang yun?"
"Kasi po napadaan ako sa may harapan ng klase niya tapos biglang nagring ung phone ko eh nakaloud siya." Ahh, ang engot, nasa school loud ang ring ng phone..
"Ah, kaya pala. Next time i-silent mo na yang cellphone mo huh."
"Opo kuya."
"Sige na, papasok na kami at major namin ung susunod." sabi ko sabay paalam.

Nung papasok na kami ng classroom bigla akong siniko ni Xyza. "Hoy adik, bat di mo inalam pangalan niya." Nagtaka ako sa sinabi nang kaibigan ko at nagpapa-cute pa ito.
"Bakit pa eh nagsorry lang naman yung tao tsaka anu ba siya." sabi ko naman. Kasi that time di pa nila alam na type ko din ang guys.
"Ang cute kaya niya. Yung lips, yung eyes. Hay shit, itsura pa lang ulam na." sabi pa niya.
Biglang sumabat si Febbie nainggit sa discussion namin. "Tama ka dun friend, lalo na siguro pag wala ung mga scars ng pimples sa mukha niya." Hay ewan ko sa kanila. Basta ako di ko type ung tao (sa ngayon).

1 week after nung incident, maaga akong pumasok sa school kasi ayoko mag-stay sa bahay kasi nagbubunganga na naman si mama. Dumaan muna ako ng canteen at bumili ng gatorade at eaji bago ako dumiretso sa room ko. Nagulat ako ng makita ko siya sa harap ng room. Siguro may hinihintay siya dun kaya sinilip ko baka may nagkaklase. Wala namang tao kaya diretso ako sa loob ng room. Nagbabasa ako ng notes ko nun ng naisipan kong tingnan siya mula sa bintana. May tinetext siya. Doon napagmasdan ko siya, cute nga ang mokong. Tama ang friends ko, kissable lips, tsaka ung mata parang drooping parati. Basta cute siya. Maya-maya pa, dumating na ung kaklase ko. Siya pala ung hinihintay niya. Nag-usap sila saglit tapos nagpaalam din agad. "Kuya, alis na ko. Salamat!" Ngumiti lang ako kahit na hindi ko alam bakit siya nagpaalam and nagpasalamat. Hindi ko na masyado pang binigyang kahulugan yun at nagreview na lang ako dahil may quiz pa kami. Nag-aral na kami ulit hanggang sa natapos na naman ang isang araw.

Nasa bahay na ako at nanunuod ng mirmo de pon nun sa heroes tv ng biglang tumunog cp ko..

hi kuya, musta ka na? unknown number
ayos lang naman po ako. ahm, cnu po cla? rely ko
francis po.
sinong francis?
yung nakabangga po sayo. sori po ulet dun huh.
ah, kaw pala yun. okay lang yun. kanino mo nakuha number ko?
dun ke ate eufie.
ah magkakilala pala kau anu? heheh
heheh. kuya dhenxo, pwede ka bang maging friend?
hahah. sure why not!
tnx kuya dhenxo.
welcome. ui nuod tau mirmo de pon.

ah cge po, maya na lang ako.
pede tapusin ko na muna to saglit.. heheh..
text na lang po ako sa susunod kuya me pinapagawa si mama eh. pamamaalam niya
ah okay, ingat. tnx.
mwah!

Mwah? Bakit may ganun yung text niya? Naputol pagmomoment ko nun nang mag-start na ulit ung anime na pinapanuod ko.

Simula nung araw na un, palagi na kaming nagtetextan. Ang kulit niyang kausap. Minsan sa school, palagi niya akong sinusundo sa room ko. Ewan ko ba kung anung matatawag mo dun. Imposible naman kasing me manligaw sakin. Heheh. Nakatyempo akong makahugot nang lakas nang loob na tanungin siya kung bakit ganun siya sakin.

"Francis."
"Bakit kuya?"
"Bakit mo ba to ginagawa? I mean, hindi naman ata gawi nang isang lalaki na sunduin sa klase ang isa pang lalaki."
"Ah yun ba kuya, gusto ko lang. Masaya ka kasi kasama and masaya akong kasama ka."
"Niloloko ma ba ako? Eh parang parehas lang naman yung sinabi mo ah."
"Hahaha. Magkaiba kaya yun. Subukan mong intindihin ulit and magegets mo." Inulit ko sa isip ko pero sadyang engot lang. Napatahimik na lang ako.
"Ah kuya, may tanong ako sayo."
"Sige ano yun?" Tanong ko.
"What if ganito, someone you knew, a friend siguro, eh naglakas loob na sabihin sayo yung nararamdaman niya. Anong gagawin mo?" Bago ako sumagot ay tumawa muna ako. Nang tumingin ako sa kanya ay seryoso siya kaya nagpakaseryoso na din ako.
"Ahm, siyempre kung ako tatanungin mo, magugulat ako kasi never in my entire life na may nagsabi sakin nang ganun and di ko maisip na may gagawa nun sakin kaya magugulat ako. Di ko din sigurado kung anong gagawin ko."
"Magbabago ba yung tingin mo sa friend na iyon o hindi?"
"Hindi siguro. Wala talaga akong idea. Bakit mo naman natanong?"
"Kasi kuya, may isa akong kaibigan na gusto kong ligawan kaso takot akong ma-reject." Teka, saan nanggaling yung kirot sa dibdib ko. Bakit ako nakaramdam nang ganun nung sabihin niyang may liligawan siya.
"Hay naku, masanay ka sa rejection. Lahat nang bagay may rejections and lalo na diyan sa balak mo. Basta i-prepare mo na lang sarili mo pati na din ang ... pati na din ang bulsa mo dahil nagugutom na ako." Sabay bunghalit ng nakakagagong tawa.
"Kuya naman eh, seryoso na eh biglang nag-joke. Hay naku!" Sabay kabig sakin palapit. Napatitig ako sa mukha niya at ganun din siya. Nakaramdam ako nang uneasiness kaya humiwalay ako agad.
"Ah, francis, merienda na muna tayo. Nagugutom na ako eh." Sabi ko na nakayuko.

At ayun nga nagmerienda kami. Kumain kami nang kwek kwek sa tapat nang school. Nagkuwentuhan pa kami saglit. Wala na ang araw nang mapagpasyahan naming umuwi na. Inihatid niya muna ako sa bahay bago siya bumalik nang school para kunin kotse niya. Dumaan pa siya ulit sa bahay para siguraduhing asa bahay na ako. Parang ewan pero kinikilig ako sa sweetness na pinapakita niya sa akin.

One time may event ang student body sa school at dahil dun nalaman ko na member pala siya ng council. Sabi ko, siguro dami nagkakagusto dito. Di naman ako nagkamali kasi ang dami niyang fans. Mayroon syang banner sa bleacher. Sabi ko na lang, swerte ng mokong na to. Akala ko hindi niya ako papansinin sa gitna nang mga girls na nagpapapicture sa kanya nung mapadaan ako dun pero parang mga kalat na hinawi niya ang mga ito para puntahan ako. Nag-usap lang kami saglit at bumalik na siya sa council. Habang naglalakad siya palayo, naisip ko kung ano kaya ang feeling na maging bf ang isang kagaya ni Francis.

Ber months na pala, malapit na naman ang pasko at malapit na ang foundation day nun at madaming preparations na ginagawa ang mga officers sa department namin. Isa kasi ako sa mga class mayors (kumbaga eh class president), kaya natural lang na dapat tumulong ako sa mga preparations dun. Isang gabi busy kami nagpe-prepare nang mga gagamitin namin for our presentation sa streetdance nang tawagin ako nang governor nang department namin at may sasabihin daw. lumapit naman ako.

"Dhenxo, kamusta ka na?" sabi ni gov.
"Kaw gov huh para kang aning. Madalas mo naman kaya akong makita bakit tinatanong mo pa?"
"Aning talaga huh. Ang SWEET mo!" Sabi niya sabay irap.
"Aysus, gumaganun na ang gov namin. Ano gusto mo hug?" sabi ko sa kanya.
"Epal ka. Naglalambing na nga lang ako sa kanya eh." Lalaki si gov pero sweet kami sa isa't isa. Nararamdaman namin ang isa't isa pero friends lang turingan namin.
"Sige na nga hug na kita lapit ka dito." Lumapit naman siya at niyakap ko siya. Ang sarap nang feeling ko nun at nayakap ko siya. Kala ko ayaw niya eh. Pagbitaw namin sa pagkakayakap sakto namang nakita ko si Francis at medyo malungkot ang mukha. Nilapitan ko siya at kinausap.
"Oh Francis, bakit ganyan mukha mo? Parang semana santa lang ah." Hindi siya umimik at nilagpasan ako na para bang hangin. Wow hindi ako nag-eexist. Sabi ko sa isip ko.

At ayun kesa mabadtrip tinuloy ko na lang yung ginagawa ko. Minsan lumalapit sakin si gov at nangungulit. Nakikipagkulitan din ako dahil gusto ko maalis yung inis ko. Di pa ko nagdidiner nun. Nagpaparinig ako kung sino kaya magpapakain samin. tumatawa lang si gov. Hinanap nang mga mata ko si Francis pero wala siya. Maya-maya pa, dumating siya at may dalang supot. Nag-aya si gov na magbreak daw muna kami. So ayun, nagsipag-kainan na sila samantalang ako eh gusto ko munang tapusin ginagawa ko kasi malapit na eh.

"Kuya dhenxo, kain ka na muna." nagulat pa ako ng kausapin niya ako.
"Sige kain ako mamaya, lapit na tong matapos eh." sabi ko. Tatampo pa din ako sa kanya sa pangdededma niya sa akin. Walang sabi sabi ay tinulungan niya akong matapos ung ginagawa ko. Loko talaga si gov at inasar pa kami ni Francis na magdyowa.

"Kapal mo gov huh. Kupal ka, kumain ka nga lang jan." nakita ko biglang nagbago expression niya. Ewan ko, guni-guni ko lang siguro un. Nang matapos na kami sa ginagawa namin sakto namang tapos na silang kumain.

"Hala, di niyo ko tinirhan mga buraot (matakaw)!" sabi ko sabay tawa. Bibili na lang ako sa labas ng pagkain. Palabas na ako ng pinto ng tawagin ako ni Francis at sinabing kakain na daw kami. Ihiniwalay daw niya yung pagkain ko. wow, special! Tiningnan ko yung pagkain. Pancit malabon yung dala niya paborito ko din yun. "Salamat Francis sa pagkain huh." sabi ko. Nginitian niya lang ako. Sabay kaming kumain at hindi ako nakaligtas sa pang-aasar ni gov. Game namang gumanti nang asar si Francis. Matapos namin kumain ay diretso trabaho agad. Nang matapos na lahat, umuwi na kami.

"Ahm, kuya, pwede bang makitulog sa inyo? Sarado na kasi bahay namin ngaun eh." Tumango na lang ako. Pagdating sa bahay, inayos ko yung higaan ko. Sabi ko dun na siya matulog sa bed ko kasi bisita siya at ako na lang sa lapag. Ayaw niya pumayag kasi nahihiya daw siya. Walang gustong matulog sa kama kaya napagpasyahan naming matulog pareho sa lapag. Di ako agad nakatulog pero siya himbing na himbing na. Nakaharap siya sakin. Pinagmasdan ko mukha niya. Di lang pla siya cute. Gwapo din siya lalo na pag tinignan mong mabuti. Shit, ayoko. I'm not fallin'. ayoko. Sabi ko sa sarili ko kasi that time nararamdaman kong mahal ko na ata siya.

Nagising ako kinabukasan na nakayakap siya sakin. Di ako makagalaw kasi ayoko siya magising tsaka isa pa ninanamnam ko ung feeling kasi bka eto na ung huli na mayayakap niya ako. Nang magising siya ay nag-ayos agad siya at didiretso na siya ng school. Talagang prepared siya na makisleep over kasi kumpleto toiletries niya. Naligo na siya at kumain. Nauna na siyang pumasok kasi sila ang nag-organize ng event namin na yun.

So walang hanggang parada, cheerdancing at kung anu-ano pa ang nangyari sa first day ng foundation day namin. Wala namang masyadong nangyaring kakaiba sa foundation day kasi yun at yun pa din naman ang mga programs nila. After ng 3days event na yun back to normal na ang lahat. Ako duty and aral ulit. Naging busy ako kaya di ko na siya natetext tsaka busy din siya sa studies niya. Ginawa kong excuse yun sa sarili ko para burahin ang kung ano mang nararamdaman ko sa kanya tsaka para iwasan na din siya dahil ayokong masaktan. Hindi pa ako handa.

After a month, kala ko successful na kasi di ko na siya hinahanap. Sa tuwing may possibility na magkasalubong kami, agad akong iiba ng daan. Kunwari di ko siya nakita. Tapos one time, nagtawag ng miting si gov. meron daw team building workshop na gaganapin somewhere dito samin and kailangan niya lahat ng mayors and yung mga members niya. Inorganize yun ng studnet council nang university. Iniisip ko na di na lang ako sasama. Una kasi tinatamad ako and pangalawa para iwasan si Franci. Namimiss ko na siya sa totoo lang. Gusto ko na siyang itext kaso pinipigilan ko. Ayokong masaktan. Di din naman siya nagtetext sakin eh. sinabi ko kay gov na di ako sasama tinanong niya ako kung bakit kasi gusto niyang sumama ako. (Nasabi ko bang crush ko si gov.? Heheh.. Oo crush ko siya, ang cute kasi niya eh.)

Lumapit sakin si gov the following day and sinabing ayaw tanggapin ng council na me aabsent sa mga representatives.

"Gov naman, hindi talaga ako puwede eh. Please naman, maghahanap ako nang karelyebo ko."
"Hindi ka na makakahanap pa nang proxy mo dahil wala na tayong time. Within 10 minutes kailangan ko nang i-pass tong list dahil kung hindi wala tayong bugdet sa department natin. Nagmamakaawa ako sayo Dhenxo, pumayag ka na please. Tatlong araw lang naman na workshop yun eh, please." Akmang luluhod si gov nang pigilan ko.
"At may balak ka pang lumuhod para lang sumama ako huh. Oo na sasama na. Kainis ka lagi mo na lang akong ginaganito." Sabi ko na may himig pagtatampo.
"Tahan na kulet ko, okay lang yan. Makikita mo mag-eenjoy ka dun." At tuluyan na siyang umalis para mag-pass ng final list namin. Isang malalim na buntung-hiniga ang pinakawalan ko tanda na natalo ako nang pakiusap ni gov. Bahala na.

Kay bilis nang araw at dumating na yung araw ng team building. Nag-antay kami nang service sa school na maghahatid samin dun sa lugar na paggaganapan ng team building. Ala pang 10minuto nang dumating yung service at parang sa isang iglap andun na kami sa area. Busy kasi ang utak ko kaya di ko namalayan na andun na kami. Bumaba kami nang bus at dumretso sa registration area. Hinanap ko pangalan ko sa list and to my surprise, siya ang leader ng grupo namin. Pagkakataon nga naman napakasuwerte ko talaga. Haist, wala nang atrasan to.

(itutuloy)...

Soulmate... Checkmate! Part 5

bakit siya masaya? anong nangyayari? sino si lai? sino si mica? ang gulo!

yan ang mga katanungan ko habang kami ay naglalakad palayo sa puntod ni lai. magkahawak pa din ang aming mga kamay. ayaw naman niyang bitawan kahit medyo namamasa na ang mga palad ko. gusto ko siyang kumprontahin pero ano ang sasabihin ko? itatanong ko ba kung sino si lai at mica? bakit kailangan pa niyang magpaalam dito? grrrr, nalilito man ay tuloy pa din ang paa ko sa kalalakad.

bigla kaming huminto sa di kalayuan sa sasakyan niya. nagtataka ako kung bakit at kung anong meron. binitawan niya sa wakas ang kamay ko at humiyaw siya nang sobrang lakas. gulat na gulat ako sa inasta niya. humarap siya sa akin matapos niyang gawin iyon. bakas na bakas sa mukha niya ang labis na kasiyahan. ako naman kabado. hindi ko alam kung anong pakulo na naman ni raki ito. nase-sense ko na may gagawin na naman ito na ikagugulat ko.

unti-unti siyang lumalapit sa akin, para naman akong timang na napaatras. hindi ko kasi mahulaan ang gagawin niya. para kaming ewan sa mga oras na iyon. natatawa na ako sa mga ginagawi niya hanggang sa hindi ko na napigilan siyang usisain.

"hoy raki, anong meron at nagkakaganyan ka?"

"alam mo ba lex yung feeling na for a very long time mong pinangarap na mapasayo eh finally naibigay na. hindi ko ma-contain ang happiness ko."

"huh? hindi kita maintindihan raki. every time ba na nalulungkot ka eh dito sa memorial ang gawi mo then masaya ka na after? hindi kaya may sayad ka na? o kaya naman may drugs dito at tinatago mo lang?" natawa siya sa sinabi ko.

"kahit kailan ka talaga lex. pero alam mo, masaya ako ngayon kasi finally malaya na ako."

malaya? saan? bigla naman akong sinaniban nang kalungkutan. natahimik ako sa huli niyang sinabi. pero paano siya naging malaya?

"hoy lex, okay ka lang ba? kanina ka pa tahimik diyan ah."

"okay lang ako raki. pagod lang siguro ako."

"o sige tara uwi na tayo." at tumuloy na kami sa kotse niya.

pagkapasok ay nakaramdam ako nang pagkahapo. isinandal ko ang ulo sa upuan at presto nakatulog ako. wala na akong alam sa nangyari. pagkagising ko ay nasa isang kuwarto na ako.

muli ko na namang nakita ang kuwartong ito. malamang sa oo, inuwi na naman niya ako. hinanap ko siya nang tingin pero wala. bumangon ako para hanapin siya. nagbabakasakali na nasa paligid lang siya. di ko maiwasang humanga dahil kalalaki niyang tao, organized ang mga gamit niya. lumapit ako sa may study table niya at bumulaga sa akin ang isang larawan na yumanig sa pagkatao ko. hinawakan ko ito nang maigi siya namang panggulat ni raki. nabitawan ko ang frame at nabasag ito.

"sorry, hindi ko sinasadya na galawin." sabay yuko at pulot nang mga basag na piraso nang frame. dahil sa hiya, nasugatan ang daliri ko. dali-dali siyang lumapit.

"hindi mo na dapat pa pinulot ang bagay na basag na. masusugatan ka lang pag pinilit mo lang na kunin sila." ina-applyan niya nang first aid ang daliri ko.

napansin niyang titig ako sa kanya. may gusto akong itanong pero naunahan ako nang hiya at takot. marahil napansin niya iyon.

"bakit ganyan ka makatitig? may dumi ba ako sa mukha?" sabi niyang nakangiti ngunit iling lang ang sagot ko.

"ah, alam ko na." huminto muna siya saglit at bumuntong hininga. "tungkol ito sa nakita mo hindi ba?" tahimik pa din ako. tumayo siya at kinuha ang picture. "siya si lai, ang ka... ka... kambal ko." nauutal siya dahil di niya naiwasang humulagpos ang damdaming kinikimkim. lumapit ako sa kanya at hinaplos haplos ang likod niya.

"alam mo lex, noong bata pa ako narinig kong umiiyak si mama. sinisisi niya ang sarili niya sa pagkawala nang kakambal ko. natuwa ako dahil nalaman ko na may kakambal pala ako at the same time nalungkot dahil hindi ko na pala siya makikita. hindi ko natiis na hindi itanong kay mama iyon at sinabi niya sa aking naibenta niya raw noong kasisilang pa lang namin ang kambal ko sa isang mag-asawang hindi magkaanak. laking pagsisisi ni mama noon dahil kung alam niya lang sana na magiging ganito ang buhay namin ay hindi na sana siya naipagbili." matama akong nakikinig sa kuwento niya at na-carried away ako. nahahabag ako sa sitwasyon niya.

"nang mga nasa high school na ako, bumalik sila mama sa probinsya kung saan ako ipinanganak para hanapin siya. laking sakripisyo nila mama at papa para hanapin siya lex. ilang gabing hindi sila umuwi at tanging ang tita ko lang ang kasa-kasama ko sa bahay. malungkot ang mapag-isa. hanggang isang araw, sa mismong araw nang kaarawan ko, dumating sila mama at papa at may kasama silang isang binata na kasing edad ko. nagtataka man pero hinayaan ko sila. masaya sila eh. sobrang payat nang kasama nila na tipong ilang taong pinagkaitan nang pagkain. lumapit sila mama at papa sa akin at pinakilala siya. nayakap ko ang binata nang malaman kong siya ang nawawala kong kakambal. isa iyon sa pinakamasayang araw sa buhay ko." huminto siya saglit para punasan ang luha niya.

"araw-araw ko siyang kinakamusta at kinakausap dahil alam kong naninibago siya sa sitwasyon niya. hinayaan ko siyang kabisaduhin ako nang sa gayun ay hindi siya mailang sa akin. hanggang sa tuluyan na siyang nakapalagayang loob ako. at bilang kakambal niya, lagi kaming magkasama sa mga lakaran. ipina-enrol pa namin siya sa school na pinapasukan ko. magkasabay kaming kumain, umuwi at kung ano-ano pa. magkakutsaba din kami sa mga kalokohan namin noon." sa ngayon binitawan niya ang picture at tumingin sa akin.

nabakas ko sa mukha niya na hindi pa tapos ang kuwento niya at may bigat pa siyang dinadala. hinaplos ko ang mukha niya para iparamdam sa kanya na handa akong makinig sa mga sasabihin niya. at nagpatuloy siya.

"at ayon nga, bago kami magtapos nang high school ay nagka-girlfriend siya. naging sentro nang buhay niya ang babae. iyon si mica. halos lahat ng oras niya ay nasa babaeng iyon. madalang na din kaming kumain at umuwi nang sabay dahil sa kanya. nakaramdam ako nang selos pero hindi ko siya masisi eh dahil gf niya iyon. nagpatuloy kami sa ganoong set-up hanggang sa sumapit ang final grading at busy sa paghahanda nang graduation.

dati-rati ay napakasigla niya pero naging matamlay siyang bigla. hindi namin alam nila mama kung bakit. pag tinatanong namin siya, ang sinasabi niya lang ay okay lang siya at pagod marahil sa school. pinabayaan namin siya dahil siguro tama siya. lumipas pa ang ilang araw at papalapit nang papalapit ang graduation. habang ako ay naeexcite, parang lalong nanghihina si lai. hanggang sa isang araw ay umubo siya nang napakatigas at nagsuka siya nang dugo. hindi namin alam nila mama ang gagawin kaya naman itinakbo agad namin siya sa ospital.

dahil na rin sa mga physical symptoms ni lai at sa pagsuka niya nang dugo kinumpirma nang doktor na may sakit nga si lai at nasa stage 4 na iyon. hindi na daw ganun kalaki ang chance para maka-survive. para akong binagsakan nang langit at lupa nuon lex. imagine, sa loob ng napakahabang panahon ipinagkait sa akin ang pagmamahal nang isang kakambal tapos nang dumating parang damit lang na ipinahiram sa akin at binawi agad." muli unti-unting bumabagsak ang mga luha niya.

"nagalit ako sa mundo, sa Diyos, sa lahat lalo na kila mama at papa. hindi ko sila inintindi dahil sa pagkakamali nila noon. ilang araw akong hindi pumasok sa school at nagkulong sa loob nang kuwarto." pinulot niya ang picture. "itong picture na ito, isa ito sa mga masasayang araw namin ni lai. isang araw, naisipan ko siyang dalawin. mag-isa kong tinungo ang pasilyo diretso sa kuwarto niya. pagbukas ko nang pinto nakita ko ang kahabag-habag na itsura nang kambal ko. lagas ang mga buhok, maputla ang labi at sobrang payat. umupo ako sa tabi niya.

nagmulat siya nang mga mata niya sabi niya 'aki, wag ka na magalit kila mama at papa. matagal na nilang pinagsisihan iyong nagawa nila at napatawad ko na sila. wag mo na sana silang pahirapan pa oh. tsaka pag wala na ako, sila ang makakasama mo.' pinigil ko siya sa sinasabi niya dahil hindi ko matanggap ang katotohanang ilang saglit lang ay babawiin na siya sa akin. pinilit kong ipakita sa kanya na masaya ako." nakayuko siya at umiiyak pa din.

"alam mo lex, may wish si lai para sa akin. pag nawala daw siya, ako daw ang pansamantalang papalit sa puwesto niya para sa gf niya. ayoko sanang gawin pero anong magagawa ko laban sa wish nang isang taong malapit nang mawala. napatango ako. sabi pa niya, 'gawin mo lang iyon hanggang sa hindi mo pa nakikita ang taong siyang pag-aalayan mo nang buhay mo'. tumango ako bilang pag-sang-ayon lex. napayakap ako sa kanya.

wala pang mga isang oras, biglang tumirik yung mata niya. kitang kita nang dalawang mata ko ang pagwawala nang katawan niya sa kama. tumakbo ako sa intercom at nagtawag nang nurse. dumating sila agad kasama nang doctor. nag-declare sila nang code blue. hindi ko alam ang gagawin ko nataranta ako pero nagawa kong tumawag kay mama at sinabi ang sitwasyon. pagkababa ko nang phone ay siya namang lapit sa akin nang doctor at sinabing wala na siya. wala na ang kakambal ko, wala na si lai, lex. wala na siya." napahagulgol na siya.

"tama na raki, tama na." inaalo ko pa din siya. nagi-guilty ako dahil pinag-isipan ko siya nang masama.

"hindi pa ako tapos lex, kailangan mong marinig ang lahat." napamaang ako. "dumating sila mama at papa at nakita nila ang walang buhay na si lai sa mga bisig ko. agad nilang niyakap si lai at kagaya ko ay nagdalamhati din sila sa pagkawala niya. inilabas na namin siya at ibinurol sa probinsya. itinago namin ang pagkawala niya. ipina-cremate namin siya at idinala ang kanyang mga abo dito sa manila. ilang gabi akong hindi maka-move on sa pagkawala ni lai. siya lang ang nag-iisa kong kapatid pero binawi siya agad sa akin.

one time dinalaw niya ako sa panaginip ko at sinabing wag na akong umiyak pa dahil masaya na siya sa kinalalagyan niya. nagawa pa niyang ipaalala sa akin ang huling habilin niya. at nagising akong umiiyak. at ayun, hinanap ko si mica at nagpanggap akong siya. pinilit kong maging siya kahit na mahirap hanggang sa makapalagayan ko na ang pagpapanggap.

naging masaya akong kasama si mica hanggang sa nakita kita sa isang competition. kinausap ko si lai bago ako gumawa nang hakbang para makilala ka. at ayun nga naging magkakilala tayo. iyon na ang pinakamasayang araw sa buhay ko pagkatapos nang pagkawala niya. araw-araw kitang iniisip, walang ni isang minuto na hindi ako tumitingin sa orasan para makausap ka lalo na nang pumayag kang ihatid sundo kita.

may mga pagkakataong ilang araw akong hindi nagpaparamdam or nagpapakita sa iyo dahil sa ginagawa ko yung pangako ko kay lai. nung chess competition, pinili kong hindi ka pansinin nung tinawag mo ako and alam kong alam mo na i have my reasons. nung nagkaharap tayo, di mo siguro napansin dahil sa tensyon pero sinadya kong ipakain yung queen sayo para kahit papaano makabawi ako sa pandededma ko sayo.

and hindi ko na talaga kaya pa yung pagsisinungaling ko sa iyo nang makita kang umiiyak sa harapan ko kanina after seeing me and mica na naghahalikan. parang bumalik lahat nang sakit nung nawala sa akin si lai. feeling ko inulit kong saktan ang sarili ko sa ginawa ko kaya naman uminom ako para may lakas ako nang loob na harapin at kausapin ka nang masinsinan. kanina naipakilala na kita kay lai at naunawaan niya ako." si lai siguro yung malamig na hangin na dumampi sa akin kanina sa memorial. hindi ko maiwasang hindi kilabutan. napawi iyon nang makita ko ang pagsilay ng isang matamis na ngiti sa kanya tanda na okay na siya ulit.

dahil sa mga kuwentong narinig ko mula sa kanya, hindi ko napigilan ang sarili kong i-comfort siya. soft kisses ang binigay ko sa kanya at gumanti din siya nang halik. for the first time ay may nangyari samin.

---
isang linggo na ang nakakaraan simula nang nalaman ko ang lahat tungkol kay lai at ilang araw lang nang mabalitaan kong alam na ni mica ang lahat at naunawaan niya iyon at pati siya ay nagdalamhati sa pagkawala ni lai. naging magkaibigan kaming tatlo at minsan ay lumalabas pa.

papasok na ako nang school noon nang makita kong hangos na tumatakbo si irene papunta sa direksyon ko. may hawak itong isang papel.

"hoy bakla, andami mo nang utang sa akin. hindi na tayo nakakalabas ni papa raki huh. nga pala, ang secret admirer mo, may note na namang iniwan sa locker mo." sabay abot nang papel.

624-446428 58 7262 5244 539! 62425 62 62425 5482. 4242946 56 264 52428 627282546 52 5264.

medyo mahaba yung note niya at mapapalaban ako nito sa pag-decipher. napansin ko ding hindi na nagpapakita sa akin si joerick. ano na kayang nangyayari dun? bakit hindi niya man lang ako dalawin gaya nang ginawa niya dati? ano na naman ba ang nangyayari? or may mangyayari na naman ba?

itutuloy...